نگاه ایران/پویا بازارگرد: زمانی که از تونل جاده پونل به خلخال عبور کردم، باور اینکه مقصدم رسیدن به تکه ای از بهشت گیلان است که تا این زمان به آنجا نرفته بودم سخت بود. جاده ای خلوت و سرسبز که دو طرف آن پر بود از درختانی که تل الو خورشید میان برگ های تکان خورده از بادشان شما را مجذوب خود می کرد و در هر چند صد متری اطراف جاده چشمانتان به دست فروشان روستایی که محصولات خود را برای فروش گذاشته بودند می خورد. پس از چند ساعتی رسیدم. سرتاسر این دهستان «سنگ فرش» بود. زمانی که از ماشین پیاده شدم اولین چیزی که باعث تعجبم شد سکوت بود. هیچ چیزی جز صدای پرندگانی که آواز می خوانند شنیده نمی شد. کمی سرتان را که بالا می گرفتید در دور دست کوه های پوشیده از برف را می دیدید و جلوتر چوپانی که به همراه سگ های گله به تماشای چریدن گوسفندان نشسته بود. مدت زمان ماندم در اینجا بسیار اندک بود. هم دلم می خواست بنشینم و از تماشایش لذت ببرم هم دلم می خواست تک تک این لحظه ها را ثبت کنم؛ دلم به دومی رضایت داد. مشغول عکاسی شدم. شب نزدیک بود و چوپانی که همراه گله خود به روستا نزدیک تر می شد و صدای نزدیک زنگ در گردن آویخته گوسفندان از رسیدن آن ها ده و پایان یک روز خبر می داد. اینجا دهستان «اَرده» از بخش «پَره سر» شهرستان رضوانشهر گیلان است.