نگاه ایران/ رضا قیصرنژاد بهانه نگارش این یادداشت، اتفاقی بود که برای نگارنده هنگام تماشای فیلم «ابد و یک روز» رخ داد. فیلمی که بیشترین جوایز را از جشنواره فیلم فجر دریافت کرد حالا این فیلم در سینمایی با بدترین کیفیت تصویر و با کیفیت بسیار پایین صدا به نمایش درآمده است. سخن از سینما میرزاکوچک رشت است که با سابقه ای طولانی، یکی از معدود دلخوشی های مردم فرهنگ دوست رشت در تمامی سالهای موجودیتش بوده. سینمایی که این روزها دیگر حتی صدای صبورترین قشر سینما را هم درآورده است. کیفیت پایین پخش فیلم و زاویه بسیار بد دید، تنها بخش کوچکی از مشکلات این سینمای پیر شهر است. برخورد نامناسب پرسنل سینما با مشتریان چیزی است که نه تنها در این سینما، بلکه کم و بیش در تمامی سالن های سینمای رشت دیده می شود. پشتوانه این حجم از برخورد زننده چیست؟ جز این است که ما مردمان این دیار عادت کرده ایم به بی احترامی دیدن و لب به شکوه نگشودن؟ بر تمام مخاطبان این سطور روشن است که عدم تکریم مشتری، مبتلابهِ اغلب اصناف خدماتی انحصاری استان است. سینماداری که می داند تنها گزینه مردم استان برای تماشای بسیاری از فیلم های مورد علاقه شان است، بالتبع دلیلی برای رعایت این پارامترها نمی بیند. درست است که تعداد سینماهای شهر به انگشتان یک دست هم نمی رسد. اما آیا باز باید به خاطر ترس جمعی از دست دادن حداقل های موجود، تن به هر کیفیتی داد؟ نکته دیگری که جالب توجه است، قیمت بلیت سینماهای رشت و مقایسه آن با نرخ ها و دسته بندی های اعلام شده از طرف شورای صنفی نمایش است. طبق اعلام این شورا از اول فروردین 94، قیمت بلیت سینماهای مدرن در روزهای پنج شنبه و جمعه 8 هزار تومان، شنبه تا چهارشنبه 7 هزار تومان و بلیت نیم بها 4 هزار تومان مصوب شده بود. همچنین قیمت بلیت سینماهای ممتاز نیز روزهای پنج شنبه و جمعه 6 هزار و 500 تومان، شنبه تا چهارشنبه 6 هزار تومان و نیم بها 3 هزار و 500 تومان بود. قیمت بلیت سینماهای درجه یک نیز، روزهای پنج شنبه و جمعه 5 هزار و 500 تومان، شنبه تا چهارشنبه 5 هزار تومان و نیم بها 3 هزار تومان در نظر گرفته شده بود. همین طور قیمت بلیت سینماهای درجه 2 در روزهای پنج شنبه و جمعه 4 هزار تومان، شنبه تا چهارشنبه 3 هزار تومان و نیم بها 2 هزار تومان اعلام شد. حالا با توجه به اینکه بلیت سینما میرزا کوچک رشت هم اکنون 6 هزار تومان است، به این نتیجه خواهیم رسید که این سینما گویا در دسته سینماهای ممتاز (و نه حتی درجه یک) جای گرفته است. این در حالی است که سینما سپیده تهران (که اتفاقاً در دسته سینماهای ممتاز جای گرفته) پس از بهسازی و تجهیز در سال 91، در تمام ایام فیلم ها را با بلیت نیم بها اکران کرده است. مشکلات ذکر شده تنها محدود به سینما میرزا کوچک نیست. اما شاید این حجم از انباشت مشکلات را نتوان در دیگر همتایانش جست. اینکه رشت در گذشته چه جایگاهی در زمینه تئاتر و سینما داشته و چند سینمای فعال داشتیم، شاید تنها به کار تاریخ نگاران بیاید. این شهر باید سینماهای با کیفیت بیشتری داشته باشد و عدم اقبال عمومی مردم به سینماها حنایی است که رنگ خود را باخته است. سینما دارها همواره پشت این مدعا که سینماداری دیگر توجیه اقتصادی ندارد پنهان شده اند تا کوچک ترین تلاشی برای بهبود کیفی وضع موجود نکنند. ایده پردیس های سینمایی تهران که ایجاد مراکز خرید و تفریح را در کنار ساخت سالن های مدرن و به جهت متوازن کردن سود سرمایه گذار بنا نهادند، تنها یکی از راه حل های پیش روی سینما داران و سرمایه گذاران احتمالی است. شهری که مردمانش خرید کردن را جزئی لاینفک از فعالیت روزانه شان می دانند و از طرفی سبقه فرهنگ دوستی شان نیازی به تأیید نگارنده ندارد، مناسب ترین بستر برای چنین اقداماتی است. حرف آخر این که چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه دلمان برای خاطره تماشای ده ها فیلم به یاد ماندنی در همین سینماهای فرسوده شهر تنگ بشود و یا نشود، چه بسیاری از شهرهای این استان در آرزوی حتی یک سینمای هر چند فرسوده باشند یا نه، باید بدانیم که دل دادن به هر کیفیتی نتیجه اش چیزی جز کم مایگیِ جمعی نخواهد بود. و به این مسأله آگاه باشیم که: «پنجره ای که/به بادها مجال ندهد/دهانش را خاک می گیرد».* *قطعه ای از شعر غلامرضا بروسان/ مرثیه برای درختی که به پهلو افتاده است