نگاه ایران/سارا قنبرنیا: «با من دوستی؟» این سوال را بار ها و بار ها از هم می پرسند. کافی است یکی از آنها فقط چند دقیقه ساکت شود و حرفی نزند. آن وقت بقیه باید مطمئن شوند که خللی در این دوستی وارد نشده! روابط بینشان به همین سادگی است. به سادگی همین سوال پیش پا افتاده اما مهم. کنجکاوی در چشم های همه شان جا خوش کرده است. این را وقتی با اشتیاق به دست های مربیشان زل زده اند که تکه ای گِل را توی مُشتش گرد می کند و جلوی تک تکشان می گذارد، می شود دید. تشنه دیدن و شنیدن هر چیز جدیدی هستند و ذهنشان مثل یک صفحه سفید و بکر، آماده یاد گرفتن و ذخیره کردن است. به دقت نگاه می کنند، می شنوند و همه چیز را مو به مو به خاطرشان می سپارند. بچه ها ساده و بی آلایش هستند. ریا و تظاهر را نمی شناسند، عکس العمل هایشان ساختگی نیست و درست همان چیزی را بروز می دهند که درونشان اتفاق می افتد؛ بی هیچ کم و کاستی. شور و انرژیشان آنقدر زیاد است که حتی آن همه بالا و پایین پریدن و سر و صدایشان، نه تنها آدم را خسته نمی کند، بلکه بعد از چند ساعت تمام آن انرژی و هیجان را در خودت حس می کنی. کار کردن با بچه ها شیرین و جذاب است، اما همانقدر هم حساس و پر مسوولیت. ما بزرگ تر ها در مقابل تک تک آن نگاه های کنجکاو و سوال های نا تمامشان مسوولیم. بخش هایی از یک روز زندگی اجتماعی بچه ها را در یکی از مهد کودک های رشت مرور می کنیم: