نگاه ایران/ فرزام خباز با حفظ مرزهای مشخص با دولت، نوشته تنها خود را متعلق به امر سیاسی می داند. تسخیر فضا در خردادسال 92توسط نیروهای اصلاح طلب و نقش بی بدیل آنها در هدایت فضا به سمت عقلانیت در کشور به یک نمونه برای آیندگان تبدیل خواهد شد. نتیجه نگاه ملی توام با سیاست ورزی و زنده نگه داشتن امرسیاسی به گواه تاریخ بسیاری از گره های جامعه مدنی کشورهای مختلف را بازکرده و ایمان به آینده بهتر را نوید داده. اکنون اگر به رویدادهای اخیر اروپا بازگردیم، مناقشه اقتصادی یونان پس از کش و قوس های فراوان در پای صندوق های رای رو به بهبودی است، یا اگر به بحران سیاسی و اقتصادی اسپانیا بنگریم پیروزی حزب پودوموس در انتخابات کمی فضا را آرام تر کرد. در کشور ما نیز به اتمام رساندن مناقشه اتمی و اتفاقاتی که پس از برجام در مجلس روی داد نشان دهنده نیرویی بازدارنده در مقابل سیاست های عقلانی دولت است و بسیاری از مشکلات دیگر که در این نوشته نمی گنجد. وهله اول،ما (اصلاح طلبان) اجازه فکر کردن به گزینه جدی تر نداریم اما می دانیم چه می خواهیم و چه چیزی را نمی خواهیم، تکلیفمان روشن است همانند سال 92 که اثرات حداقلی حضورمان در صحنه انتخابات را در زندگی روزمره مان دیدیم. بدون شک اقتضائاتی در وضعیت فعلی وجود دارد، اقتضائاتی که در پاره ای از اوقات بر وفق مراد نیستند اما زندگی کردن و به رسمیت شناختن آن تنها امکانی است که در اختیار داریم. در  چنین چشم اندازی، هیچ عدم حضور بی برنامه ای در وضع موجود قابل اعتنا نیست، بلکه وارد شدن در فرایند کنونی و شرکت فعال در آن می تواند موجب تقدیری امیدوارانه و شکوفایی پیش بینی نشده شود، این ایده برنامه ای برای کسب قدرت ندارد بلکه آرزو و امیدی را دنبال می کند، امید به اینکه فردا همه چیز بهتر خواهد شد. وهله دوم: انسان  بدون سیاست ورزی، انسان مرده است. هنگامی که همه چیز را به حال خود رها و گوشه گیر شده باشیم، این بدان معناست که به تسخیر فضا درآمده ایم، اگر فضا ما را خموده ترکند اما در برابر بسط اندیشه و همبستگی ما چه می تواند بکند؟ تنها کسانی که می توانیم به تمام وضعیت های غیر ایده آل غلبه کنیم، خود ماییم؛ «ما»یی که هرگاه سیاسی شده نتیجه اش را گرفته است. در اینکه وضعیت جاری باید به گونه ای دیگر باشد کاملا برحق است ،اما در کنار همین وضعیت می توان چیزهای دیگری نیز تاسیس کرد، تا انچه که موجود در اختیار بسیاری از نا اهلان است از انحصارشان درآید و این امر در حضور ما خود را نمایان می کند، به مانند 92 که تا اینجایش به برجام ختم شد و نغمه امید به آینده بهتر را سر داد،بنابراین تجربه های اخیر نشان داده که رای دادن،بهتر از رای ندادن است. *عنوان برگرفته از کتاب هانا آرنت