تردید های جناحی،بلای جان ورزش فومن

ورزش را در نگاهی عرفی و قانونی نانوشته، دارای دو بُعد می دانند: پهلوانی و قهرمانی. این جمله احتمالا به گوش اکثریت ما آشناست. جمله ای که با نگرش کلی، ورزش را تعریف می نماید. البته در روزگار ارج و قرب قهرمانانِ پوشالی سخن گفتن از پهلوانی، و ماندگاری در اذهان مردم به مطایبه و طنز شباهت دارد.

اما با همان نگاه تک بعدی قهرمانی نیز بنگریم، قهرمان شدن فقط سکوی اولی و مدالِ دور گردن و عکس و تشویق نیست.

از قاب چشمان ورزشکار بنگریم با انبوهی از تلاش، انگیزه، تمرینات سخت و طاقت فرسا، عبور از لذت های زندگی به جهت دسترسی به اهداف، مواجهه با توهین ها و تشویق ها، شکست و پیروزی ها و لحظاتی که جز خود آن ورزشکار کسی قادر به درکش نیست، رو به رو می شویم. از و قاب خانواده ورزشکار و مربی هم مواردی متعدد و متفاوتی میتوان نام برد. هدف از بیان این موارد، رسیدن به اصل مطلب مورد نظرمان است.اما اصل مطلب کدام است؟برای ورزش و ورزشکار،و برای ایجاد فضای پیشرفت و موفقیت، قطع به یقین ((مدیریت)) ارگان یا بخش های مرتبط با مقوله ورزش؛ نقشی بی بدیل ایفا میکند. در سالهای اخیر، رئوس مهم ورزش تحت سلطه و تصمیم گیری مدیران پشت پرده ای قرار گرفته است، که در مدت زمان کوتاهی ضعف مفرط مدیریتی شان را آشکار نمودند. مدیرانی که به مهمترین بُعد ورزش، یعنی علم مدیریت آن بی توجه بوده اند. مدیرانی که ضربان قلب بالای نود را نه دیده اند نه درک کرده اند، نه ورزش می دانند و نه ورزشکار را می شناسند، بلای جانِ بی رمقِ ورزش کشورگشته اند.

تصمیمات خلق الساعه، هیجانی با چاشنی شهوت دیده شدن به هر طریق، از نشانه های بارز این دسته از مدیران است. به تبع همین مدیران، در رده های پایین تر از نظر کادر اداری با انتصاب مدیرانی رو به رو می شویم که حتی با داشتن سوابق ورزشی قابل اعتنا کمترین بهره ای از علم مدیریت نجُسته اند. به مدد این مدیران، در مدت کوتاهی آسیب های جبران ناپذیری به ورزش یک شهرستان، استان و در نهایت یک کشور زده میشود.اما این روزها که دامنه تغییرات اجتماعی، اقتصادی، و سیاسی به ثانیه رسیده است، حال ناخوشِ ورزشِ شهرستانی پیشرو، چون فومن همه اهالی واقعی ورزش این دیار و نه به میز چسبیدگانِ منفعت طلب را دچار پریشانی نموده است.

جامعه ورزشی که طعم هر گونه از مدیرانِ ناکارآمد را چشیده اند، مدیرانی گاهاً غیربومی و تحمیلی و در مواردی حتی انتصاب به جهت تنبیه،اما تنِ نحیف و رنجورِ شهرِ نجیبی چون فومن، هر مرتبه با رفت و آمد مدیران بی علم و عمل، زخمی تر از گذشته به امید آینده ادامه داده است. انتصاب مدیرانی که نه بویی از تدبیر برده، نه امید بخش بوده اند. اما مدیریت ورزش در استان، در اقدامی تعجب برانگیز پا را فراتر گذاشته تا نمونه کامل ناکارآمدی جلوه کند. مورد عجیب در ورزش فومن بدین گونه روایت می شود که در دوره فرمانداری قبلی، شخص فرماندار، به گونه ای از ورود ریاست فعلی اداره ورزش وجوانان جلوگیری نموده بود که ایشان حتی پس از روی کار آمدن فرماندار کنونی؛ تمایلی به بر هم زدنِ رسمِ گذشته نداشته، و نه تنها در محل فرمانداری، که در اداره تحت ریاست خویش نیز حاضر نمیشوند، و یا به ندرت حاضر می شوند.

در بحبوحه این احوالات، یا صریح تر بگوییم فاجعه مدیریت ورزشی، در حالی که به نظر می رسد سرنوشت ورزش استان و به تبع آن شهرستان برای تصمیم گیرندگان این امور،فاقد کم ترین میزان اهمیت است، عده ای برخاسته از جماعت منفعت طلب، برای بازگرداندن یکی از همان مدیران مذکور و بر مسند ریاست نشاندن چندین باره وی می کوشند، که البته قابل بذکر می باشد که ایشان بارها امتحان خویش را در گذشته  پس داده است. شخص فرمانداری که مدت کوتاهی از انتصابش گذشته و قدر مسلم تسلط لازم بر همه امورشهرستان ایجاد نشده، نماینده ای که از بیم ایجاد تنش در ورزش و در فضای شهرستان به مثابه دولتمردان در وضعیت های حساس جامعه که در آن به مدیرت پویا و کارآمد نیاز است، موضع سکوت اختیار میکند.اطرافیانی که سعی در بستر سازی برای نشاندن گزینه ی مورد نظر خود تا بدانجا پیش رفته اند که دست به دامن تخریب ناجوانمردانه چون تجسس در امور شخصی و خصوصی گزینه های احتمالی نیز بشوند، و مدیری غیر بومی که ثمره دو سال حضورش در ورزش این دیار؛ از کمک های ناعادلانه و بدون هیچ معیار مشخص به هیئات ورزشی مقرب به دفتر ریاست اداره ورزش، فراتر نرفته،و همچنین کمترین تحول اساسی و پیشرفتی صورت نگرفته است. آنچه ذکر گردید، تصویری واضح، ترسناک و البته واقعی از وضعیت امروز ورزش شهرستان است.

یادمان نرود، که آفت منفعت طلبی شخصی،چنان تیشه ای به ریشه ساختارها خواهد زد، که فرو ریختنِ آوار حاصله، همه را مدفونِ خود خواهد کرد.به عنوان عضوی از جامعه ورزشی فومن و به عنوان فردی که دارای مسئولیت هیأت ورزشی در شهرستان می باشد،همچنین تجربه مربیگری تیم های مختلف ملی را در کارنامه خود دارد، دوستانه و برادرانه از مسئولین امر تقاضا دارم، قطارِ از ریل خارج شده مدیریت ورزشی  استان را به مسیر اصلی خود بازگردانند، و با این اقدام سد محکمی بر سرخوردگی، دل مردگی و پژمردگی ورزش و جوانان وزرشیِ این دیار باشند،تا با خود زمزمه نکنیم ناگهان چقدر زود دیر میشود..