نگاه ایران/ مریم صابری: همزمان با شروع کار پروژه پیاده روسازی بافت مرکزی شهر با ابتکار شهرداری رشت بسیاری ازشخصیت های فرهنگی، علمی و ادبی گیلان نیز به دیدار رهگذران آمدند. شهرداری با تهیه بنرهایی از مفاخر گیلان در کنار توضیح کوتاهی درباره کارشان امکان این دیدار را فراهم کرده بود. به نظر می رسد شهرداری با این کار خود در نظر دارد تا با این نمایشگاه طولانی در مسیر عملیات اجرایی پروژه ، شهروندان در گذران روز ها و انتظار برای دیدن چهره جدید شهر، گذشته و شخصیت های بزرگش را به یاد آورد. بنابراین شهروندان از خیابان امام خمینی(ره) ، میدان شهدای ذهاب و خیابان سعدی هر روز شاهد مفاخر شهرشان بودند. مفاخری که از میرزا کوچک خان و آیت الله بهجت تا سردار شهید املاکی و قلی پور و شمس لنگرودی و کامبوزیا پرتوی را شامل می شد. اتفاقی که با واکنش های مثبت کاربران شبکه های اجتماعی و در راستای جلب مشارکت مردمی و بازگشت اعتماد از دست رفته مردم به مدیریت شهری تحلیل می شد. اما چند روزی بیشتر از نمایشگاه طولانی آشنایی با چهره ها و یا بهتر بگوییم یادآوری چهره ها نگذشته بود که جدا شدن و پارگی و افتادن عکس ها شروع شد. یکی این تعرض را به افرادی نسبت می دهد که هدفی جز خرابکاری در شهر ندارند و برای آن ها پل تازه افتتاح شده ای که با سنگ های زیبا تزیین شده و یا عکس نویسنده یا شهیدان شهرش چندان فرقی نمی کند و تیغ بر آن ها می کشد. یکی دیگر این آثار را برجای مانده از تلاش دستفروشان برای ایجاد فضای بهتر برای فروششان می دانند که برای داشتن یک سانت بیشتر نه تنها بخشی از پیاده رو که بلکه از ارتفاع به وجود آمده از بنر ها نیز استفاده کرده اند. عده ای هم دلیل سومی را مطرح می کنند و آن تنبلی برخی از شهروندان و یا کاسبانی است که ترجیح می دهند از جایی عبور کنند که مسیرشان نزدیک شود و چندان چهره زیبای شهری و حرمت مفاخر اهمیتی برایشان ندارد. اما مخالفت های برخی از کسبه مخالف اجرای پروژه پیاده رو سازی نیز دلیل چهارم این مشکل عنوان می شود.بازاریانی که گویا خواسته اند با این کار به خاطر کاهش درآمد از شهرداری انتقام بگیرند. ترجیح منافع فردی بر مصالح اجتماعی مائده عطایی کار شناس مطالعات فرهنگی در این باره به نگاه ایران می گوید: به دلایل تاریخی و سیاسی و عدم شناخت مفهوم امر عمومی در جامعه ایرانی، همواره شاهد ترجیح منافع فردی بر مصالح اجتماعی هستیم. وی با بیان اینکه یک شهروند ایرانی در قضاوتش و رفتارش اولویت را به آسایش فردی و منفعت شخصی می دهد توضیح می دهد: مصداق بارز آن نیز کاربرد ضرب المثل هایی نظیر «دیگی که برای من نجوشه، سرسگ توش بجوشه» در ادبیات شفاهی است. وی این نگاه را فرا تر از حوزه اندیشه می داند و معتقد است که به عرصه عمل اجتماعی و رفتار شهروندی رسیده است. عطایی می گوید: به همین دلیل شاهد آن هستیم که قوانین اجتماعی تا وقتی مورد تایید شهروندان است که در راستای سود آن ها باشد. ناهنجاری ها در فضاهای عمومی این کار شناس جامعه شناسی قانون گریزی را حاصل این تفکر می داند و ادامه می دهد: این تفکر خسارت به اموال عمومی و آسیب های محیط زیستی و ناهنجاری ها در فضاهای عمومی را پدید می آورد. وی تغییر این وضعیت را منوط به تغییر رفتار شهروندان می داند و می گوید: تا وقتی هرفرد خود را بخشی از یک کل واحد نبیند و نفع خویش را در سایه امور عمومی فهم نکند، درمانی برای بیماری های اجتماعی پیدا نخواهد شد. این بنرهای پاره و مخدوش شده بالاخره از سوی شهرداری تعویض می شود اما به نظر می رسد تا وقتی شهروندان نخواهند شهرشان رنگی از زیبایی داشته باشد چندان فرقی نخواهد کرد چرا که دوباره بعد از چند روز دستی یا چاقوی جیبی بالا می آید و آنچه برایشان خوشایند نمی دانند را تخریب می کنند.