نگاه ایران / احد حجامی

در هیاهوی جام جهانی و بازی های درخشان تیم ملی کشور عزیزمان ایران،  حاشیه هایی بعد از حذف تیم ملی به وجود آمده است. خداحافظی رضا قوچان نژاد و سردار آزمون. شاید در مورد اول بتوان به صورت منطقی تر برخورد کرد. رضا قوچان نژاد اکنون 30 سال دارد و شاید برای 4سال اینده جام جهانی کمی مسن به نظر برسد و در آن زمان توانایی لازم برای بازی در تیم ملی ایران را نداشته باشد. البته بازیکنانی مانند وی همچون دژاگه ،قدوس، وغیره در زمان مربی گری کیروش به تیم ملی دعوت شدند و توانستند البته با بازی خوبشاان به جایگاهی برسند که برای هواداران تیم ملی ستاره باشند.البته مردم ،هواداران و کارشناسان فوتبال هرگز گل های نتیجه بخش و بازی های خوب قوچان نژاد را هرگز فرامو نخواهند کرد و قدردان زحمات وی خواهند بود.

اما در روی دیگر سکه خداحافظی سردار آزمون! بازیکنی با 23 سال سن و بازی های خوب که البته در این یک سال گذشته نیمکت نشین و افت همراه بود. بازیکنی که به نظر کیروش ستاره تیمش است و باید آنقدر دوندگی داشته باشد.تاکتیک کیروش برای تیم ملی در بازی های جام جهانی عالی بود. از مهره چینی تا دفاع از دروازه... بازیکنان ایران درخشیدند .از امیری تا ابراهیمی و بیرانوند و رضاییان البته بیشتر انتقادها به سمت سردار بود.انتقادی که به زعم خودش و دوستانش به ناحق بود. اما مردم و انچه فوتبالدوستاندیدند بازی ضعیف، بی انگیزه و بی روحیه سردار بود. پاس های ضعیف، ضربه های بی هدف یا گاهی کم اوردن نفس سردار بود. سردار می توانست پدیده ی جام باشد. می توانست ستاره تیم ملی و ستاره یک ملت باشد. اما گاهی شیطنت های سردار و انچه در فضای مجازی از وی میدیدیم باعث میشد که به این فکر کنیم که انگیزه سردار برای بازی  بسیار پایین بود..اما به راستی چرا باید بازیکنی همچون سردار که در رده های پایه تیم ملی درخشیده و مستقیما به اروپا ترانسفر شده در سن 23 سالگی از تیم ملی خداحافظی کند؟

سردار خوب می داند که می تواند تا 3 یا 4 دوره جام جهانی شرکت کند.پس وقت کافی برای بازی در تیم ملی دارد و این نکته را باید بخاطر داشته باشد که بازی در تیم ملی آرزوی هر فوتبالیست در ایران و حتی در تمامی کشورهای دنیاست.امسال ایران برای دومین دوره متوالی در جام جهانی حاضر شد، جامی که اکثر کشورهای دنیا حتی نمیدانند چند تیم در آن حاضرند یا بازی های آن چه ساعتی شروع می شود.حال که وی در تیم ملی بازی می کند و تیم در جام جهانی است پس چه افتخاری بالا تر از این موقعیت. همه بازیکنان در ایران تلاششان این بود که در تیم ملی حاضر شوند و بتوانند بازی کنند.

فضای مجازی در ایران به فضای واقعی کشور تشبیه شده است. فضایی که هرکس چهره از نقاب بر میدارد و با گوشی یا وسایل شخصی خویش به فضای مجازی می پیوندد.همه ما خوب می دانیم فضای مجازی در ایران یک فضای کاملا مسموم است. هرکس تنها با دسترسی به ایترنت و شبکه های مجازی شروع با تزریق ناامیدی وتوهین می کند. البته سردار حق دارد از توهین ها ناراضی باشد یا گله کند ولی خودش که استاد فضای مجازی است باید خوب بداند که این توهین ها از زمان فیسبوک بوده و هست و خواهد بود. عده ای شاید بیکار، شاید با شعور پایین اجتماعی تهمت ها و ناسزاهایی راعلیه هرکسی روا میدارد. شاید خود من یا خود ما نیز از این عمل ها ناراحت شویم و بدترین عکس العمل ها را نشان دهیم. ولی در حرفه ای گری باید با سعه صدر و خونسردی از کنار تهمت ها رد شد و تشویق ها و امید هایی را که مردم و وهواداران واقعی به آنها تزریق می کردنند را دید و به آنها افتخار کرد.همه جای دنیا همین روال است.تهمت ها ،ناسزاها و دشنام ها هستن ،گاهی جواب می دهد گاهی برعکس عمل می کند و این شخص است که باید با رفتار حرفه ای خویش به کامنت ها به نحو احسنت پاسخ بدهد.

 وی باید کسانی را  که در پستوی خویش به ناسزا گویی مشغولند همچنان بدون جواب مشغولشان بگذارد و جواب کسانی را بدهد که تشویقشان می کند، از وی حمایت می کند، و برای وی از صمیم قلب ارزوی پیشرفت بیشتر و بهتر شدن را دارند.

گاهی ما خودمان که جز همین مردم هستیم نیز مقصر یک جریانیم.باید بدانیم با چه کسانی چگونه برخورد کنیم و چگونه انتقاد کنیم.ما هنوز انتقاد کردن را بلد نیستیم.نمی دانیم انتقاد با صدای ارام یعنی چه؟هرگاه انتقاد کردیم یا صدایمان رفت بالا یا ناسزاگویی کردیم.این حق را به طرف مقابل بدهید که پاسخمان را بدهد.نگذاریم صدایمان یکطرفه باشد...

اما سردار عزیز، تو برای ما همان علی بابای فوتبالی، انتقادهایمان را بپذیر و از سر تقصیرات کسانی که به تو و خانواده عزیزت توهین کردند هیچگاه نگذر.آنها را واگذار کن به خدای بالا سرت چرا که او بهترین قاضی است.