نگاه ایران:  چرخ زندگی زن غیرتمند رشتی با وجود معلولیت جسمی و حرکتی هم قدم با چرخ های ویلچرش می چرخد. در شلوغی بازار شب عید و شتاب مردم برای پایان سال در یکی از خیابان های اصلی شهر رشت که بسیار پر رفت و آمد است، بانویی با معلولیت جسمی حرکتی را یافتیم که بر روی ویلچر نشسته و دستفروشی می کند. از وضعیت زندگی اش پرسیدیم و او با آرامشی که ویژگی خاص این زن صبور و پرتحمل بود برای ما شرایط خانواده و محل زندگی اش را شرح داد. از او خواستیم که از محل زندگی اش که در "بیجاربنه" از توابع بخش مرکزی شهرستان رشت است بازدید کنیم و بیشتر با این خانواده آشنا شویم و او پذیرفت که ساعتی را به ما اختصاص دهد. با دوربین خبرگزاری تسنیم به محل زندگی حمیده ساکت، بانوی باغیرت گیلانی رهسپار شدیم؛ در میان مسیر به دشواری های این زن برای امرار معاش می اندیشیدیم که او هر روز چگونه این مسیر را برای کسب روزی حلال طی می کند. تابلویی از یادمان شهدای محله بجاربنه در مسیر جاده بود که توجه ما را بیشتر جلب کرد؛ امروز از شهدایی که نامه می زدند و درخواست کاهش حقوق داشتند به برخی نمایندگان و مدیرانی رسیدیم که می گویند باید حقوق زیاد بدهید تا "دزد" نشویم و این زن غیرتمند نماد قانع بودن است. چقدر مسیر رفت و آمد او برای تامین مخارج زندگی اش با این مشکلات حرکتی سخت بود اما او صبورانه برای اینکه کودکانش گرسنه سر بر بالین نگذارند همه سختی ها را به جان خریده بود و حتی در مسیر رفت و آمدش تصادف هم کرده اما از پای ننشسته بود. این خانواده در خانه مادر همسر خانم ساکت سکونت داشتند که اوضاع بسیار نا به سامانی داشت؛ وی در این زمینه به تسنیم گفت: با سه فرزند پسر 12، 8 و 6 ساله با همسر بیمار و مادر همسرم در این خانه زندگی می کنیم و از ساعت 12 ظهر تا 10 شب در خیابان های شهر رشت دستفروشی می کنم تا نان حلال را بر سفره بیاورم. حمیده ساکت با اشاره به اینکه پسر کوچکم توانایی صحبت کردن ندارد اظهار داشت: هر دو پسر بزرگترم دچار حملات تشنجی می شوند و هزینه زندگی و درمان همسرم که مبتلا به بیماری خاص است و مخارج فرزندانم بر عهده من است. این زن غیرتمند گیلانی با بیان اینکه خیرین محل با همکاری سازمان بهزیستی استان گیلان در حال ساخت خانه برای ما هستند افزود: هزینه های زندگی و درمان ما زیاد است و ساخت خانه هم هزینه های بسیاری دارد و پول یارانه سرمایه بساط دستفروشی من است. بساط کوچکش را جمع می کند و دوباره به سمت خیابان های شهر رشت می رویم؛ گویی برای هیچ عابری جای سئوال نیست که این بانوی ویلچرنشین در سرما و گرما چرا اینجا می نشیند و تا پاسی از شب دستفروشی می کند. به راستی ایجاد اشتغال برای یک فرد معلول که چرخ زندگی خانواده اش بر چرخش چرخ های ویلچرش می چرخد چقدر دشوار است اما هیچ کس او را در خیابان های اصلی شهر ندید. آیا مسئولان شهری و استانی در کوچه ها و خیابان های شهر قدم نمی زنند و یا در بین مردم حضور ندارند که مشکلات را از نزدیک ببینند تا شاهد رنج نیازمندان گیلانی نباشیم. او با وجود معلولیت بار زندگی را بر دوش می کشد تا فرزندانش طعم تلخ فقر را کمتر حس کنند و تنها آرزویش کامل شدن خانه مسکونی شان و داشتن مکانی سرپوشیده برای کسب روزی حلال است تا دستش را جلوی دیگران دراز نکند.