نگاه ایران: استان های البرز، اصفهان، گیلان، یزد و مازندران بالا ترین آمار جذب مهاجر و استان های خوزستان، کرمانشاه، لرستان، سیستان و بلوچستان و فارس کمترین خالص مهاجرت را طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ به خود اختصاص داده اند. مرکز آمار ایران اعلام کرد: طی دوره یاد شده ۱۳ استان مهاجرپذیر و ۱۸ استان مهاجرفرست بودند. همچنین در بین افرادی که به استان های مهاجرفرست عزیمت کرده اند، سهم پیروی از خانوار و تحصیلات در مقایسه با افرادی که به استان های مهاجرپذیر مهاجرت کرده اند، بیشتر بود. بنابراین گزارش، سهم جستجوی کار، شغل بهتر و دستیابی به مسکن مناسب تر در بین افرادی که به استان های مهاجرپذیر عزیمت کرده اند، بیشتر بود. مرکز آمار افزوده است، داده های مزبور می تواند شاهدی بر این ادعا باشد که زیرساخت ها و ظرفیت های اقتصادی و اشتغال در بین استان های مهاجرپذیر بیشتر است. بررسی وضعیت بیکاری استان های مهاجرپذیر و مهاجرفرست نشان از تفاوت قابل توجه این شاخص بین استان های مهاجرپذیر و مهاجرفرست دارد. استان های مهاجرپذیر از میزان بیکاری کمتری در مقایسه با استان های مهاجرفرست برخوردارند، میزان بیکاری در استان های مهاجرفرست سیستان و بلوچستان و خوزستان که در صدر استان های مهاجرفرست قرار دارند، به ترتیب برابر با۲۹٫ ۲ و ۲۵٫ ۷ درصد بود. استان های مهاجرپذیر، استان البرز با ۱۶٫ ۷ درصد و استان گیلان با ۱۵٫ ۱ درصد بالا ترین میزان بیکاری را در میان استان های مهاجرپذیر داشتند و استان های خراسان جنوبی با ۶٫ ۷ درصد و سمنان با ۹٫ ۹ درصد حداقل میزان بیکاری را در بین استان های مهاجرپذیر ثبت کردند. نرخ باسوادی برخی استان های مهاجرفرست همچون سیستان و بلوچستان با ۷۱٫ ۵۶ درصد و کردستان با ۷۷٫ ۹۷ درصد در مقایسه با استان های مهاجرپذیر نظیر البرز با ۹۰٫ ۲۳ درصد، سمنان با ۸۸٫ ۴۰ درصد و اصفهان با ۸۷٫ ۷۷ درصد کمتر است. این گزارش می افزاید: غیراز استان تهران، اغلب استانهای مهاجرفرست در مقایسه با استانهای مهاجرپذیر بدون احتساب نفت، سرانه تولید ناخالص داخلی پایین تری دارند. استانهای مهاجرپذیر که از سرانه بالایی از نظر تولید ناخالص داخلی بدون احتساب نفت برخوردارند، به سبب برخورداری از جاذبه اقتصادی مهاجرتی، از قابلیت بالاتری برای جذب مهاجرین برخوردارند. برخی استان های مهاجرفرست مانند خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد، که از سرانه بالای تولید ناخالص داخلی با احتساب نفت برخوردارند، اما می توان اذعان داشت که تولید نفت نقش قابل توجهی در بهبود وضعیت اقتصادی این استان ها نداشته است. ایران در چند دهه اخیر تحولات جمعیتی بی سابقه ای را تجربه کرده و کاهش مرگ و می ر، افزایش باروری اواخر دهه ۱۳۵۰ و اوایل دهه ۱۳۶۰ و کاهش باروری در دو دهه اخیر، موجب تغییر میزان و الگوی مهاجرتی شده که این موضوع از مهم ترین تحولات جمعیتی است که سبب شده بیش از پیش به نقش تحولات جمعیتی در سیاست گذاری های توسعه ای پرداخته شود. برپایه این گزارش، در کنار تحولات باروری و مرگ و می ر، مهاجرت به عنوان یکی از مهم ترین مؤلفه های جمعیتی نقش تعیین کننده ای در رشد جمعیت منطقه ای و استانی و تغییر ساختار اجتماعی- جمعیتی داشته و شناخت عوامل اجتماعی- اقتصادی مؤثر بر مهاجرت، مهاجرپذیری و مهاجرفرستی هر یک از استان های کشور و بررسی الگوهای مهاجرتی در هر یک از استان ها می تواند در سیاست گذاری های مهاجرتی همچون بازتوزیع مطلوب جمعیت در بین استان های مهاجرپذیر و مهاجرفرست نقش عمده ای را ایفا کند. نتایج یاد شده برگرفته از انجام طرح پژوهش بررسی ویژگی های اجتماعی و اقتصادی استان های مهاجر پذیر و مهاجرفرست است که توسط پژوهشکده ی آمار بر اساس اطلاعات سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ و سایر اطلاعات اقتصادی و اجتماعی برگرفته از مرکز آمار ایران به تفکیک استان های کشور انجام شده است.