مختار جباری در دهه ی هفتاد در اتاق یکى از معاونین استاندار بودم، گزارش یک نظرسنجى را که انجام داده بودیم به ایشان می دادم، بعداز اینکه خلاصه اى از نتایج نظرسنجى را به ایشان گفتم، صحبت از علم و دانش و جامعه شناسى و علوم سیاسى شد؛ مابین همین صحبت ها جناب معاون استاندار گفت: فلانى! من هم در مقطع کارشناسى ارشد در دانشگاه در حال درس خواندن هستم ولى اصلا وقت نمی کنم کلاس ها را شرکت کنم... آن روز گذشت و بعدها من در یک جلسه اى تصادفا یکى از مسئولین دانشگاهى که آقاى معاون در آن دانشگاه درس مى خواند را دیدم و او گفت: ترم هاى این آقا ( آقاى معاون) زود تمام شود و ما راحت شویم! پرسیدم چطور مگه؟ گفت: کلاس ها را که اصلا شرکت نمی کند و موقع امتحان هم فقط روی ورقه اسمش را مى نویسد و چند جمله ی بى ربط و اساتید خودشان نمره می دهند به ایشان! آن معاون بعدها از استان ما رفت به استانی دیگر و در آنجا دکتراى خودش را هم گرفت! فاجعه اى در کشور شکل گرفت که هیچ نمی توان نامیدش جز پوچ سازى نهاد دانش! اغلب مدیران که در دهه ی ٦٠ در فرایندهاى ایدئولوژیک و انقلابى به مناصب مدیریتى رسیده بودند از دهه ی٧٠ به بعد با توجه به رویکرد توسعه اى پس از جنگ و نیاز ساختار دیوان سالارى به تکنوکرات ها مجبور شدند به سوى دانشگاه سرازیر شوند و طبقه اى از مدیران پس از جنگ شکل گرفت که مشروعیت ایدئولوژیک داشتند، سوابق جبهه داشتند و فقط نیاز به هویت علمى داشتند تا در ساختار مدیریتى پایدار بمانند! پایدار سازى این طبقه در ساختار هاى  دیوان سالارى کشور از ناحیه ی مدارک و مدارج علمى و دانشگاهى میسر می شد. از سوى دیگر این مدیران به دلیل مشغله ی مدیریتى اساسا فرصت حضور در کلاس نداشتند در نتیجه، عملا مراکز دانشگاهى براى آنان بیش از آنکه موجب دانش افزایى شود، نهاد مدرک سازى شد! یک بار یکى از همین مدیران عالى استان که با من صادقانه حرف می زد گفت ... اکثر این مدیران اگر مدرک دکترا یا فوق لیسانس شان را گم کنند و از آنها خواسته شود نیم ساعت به هر طریقى که خودشان مى خواهند ( صحبت علمى بکنند یا یک یاداشت علمى ارایه دهند)  اثبات کنند که داراى مدرک دکترا هستند من قول می دهم حداکثر می توانند اثبات کنند که دیپلم دارند! آن نماینده که عاجز بود از درست خواندن اسم یک موزه، یک پرده از بیهوده زیستن ماست! آری.... " به ساعت ها بگویید بخوابند بیهوده زیستن را نیازى به شمارش نیست..." نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.