نگاه ایران: شلتاق این روزهای احمدی نژاد فضای رسانه ای و محافل سیاسی را به خود مشغول کرده و هر دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب درگیر فضای ایجادشده توسط رییس جمهور پیشین قرار دارند. محمد مهاجری با این مقدمه در «اعتماد» نوشت: جناح اصولگرا در برابر پدیده اخیر به سه گروه تقسیم شده اند. الف - بخشی از آنها به گونه ای رفتار می کنند که گویی هیچ اتفاقی نیفتاده، بنابراین روزه سکوت گرفته اند. ب - بخش دیگر که در گذشته به شدت حامی او بوده اند زبان به بدگویی گشوده اند و حتی از مخالفان پیشینش نیز تندتر شده اند. او را از خوارج و منحرفان و منافقان می دانند و ... ج- گروه کم شماری که به گمانم نه از روی اعتقاد که به خاطر رفاقت گذشته، ادای فردین را در می آورند و از او دفاع می کنند. چه آنها که سکوت پیشه کرده اند و چه آنها که به احمدی نژاد بد می گویند، کم و بیش خود را مسئول عملکرد گذشته او می دانند. واقعیت آن است که احمدی نژاد از سال ۸۲ قاپ اصولگرایان را ربود و کلاه گشادی بر سر آنها گذاشت. حرف های عده کم شمار اصولگرایان در سال ۸۴ به گوش اکثر بزرگان جناحشان فرو نرفت. مخالفان احمدی نژاد در آن مقطع وی را به لحاظ سیاسی بی ریشه و فاقد اندیشه منسجم می دانستند و سابقه رفتارهای او را روشن تصویر نمی کردند. حتی جسته و گریخته تخلفاتش در دوره استانداری اردبیل را گوشزد می کردند اما حجم شعارهای عوام فریبانه احمدی نژاد، قریب به اتفاق اصولگرایان را رام و ساکت کرد. با این حال در سال ۸۸ حامیان اصولگرای او به تدریج صفشان را جدا کردند. اقدام احمدی نژاد در قهر ۱۰ روزه و مخالفت با وزیر اطلاعات و نیز بداخلاقی های او در مناظره های انتخاباتی و شلختگی سیاسی اش در خس و خاشاک دانستن مخالفان، زاویه اصولگرایان با او را زیاد کرد. بعدها درگیری اش با مجلس و دستگاه قضایی، او را از چشم جامعه اصولگرایی انداخت. آشکارشدن فسادهای گسترده مالی و تناقض آن با شعارهای عدالتجویانه و پاکدستانه، پایگاه اجتماعی او را نیز منهدم کرد. تلاش او برای بازگشت به قدرت در سال ۹۶ و نهی مقام معظم رهبری، عقده های فروخفته او را بیدارتر کرد و تتمه حیثیت سیاسی او را نزد اصولگرایان بر باد داد. او اکنون قماربازی است که همه چیزش را باخته و اگر دادی نزند،فریادی نکشد،شعاری ندهد، چالشی درست نکند، پس چه کند؟ کدام قماربازی بعد از آنکه تمام سرمایه اش را می بازد، نجیبانه کنار می کشد؟ حکمت عدم برخورد حاکمیت با او هم در این است که نظام، حالت عصبی پرخاشگر این مالباخته را می داند و ظاهرا تصمیم ندارد مادام که او به دیگران آزاری برساند، بهانه به دستش بدهد. شعارهایی مانند رفراندوم و انتخابات آزاد و کنار رفتن رییس قوه قضاییه هم فقط در حد بهانه های کودکی که برای امتیاز گرفتن از پدرومادر، سروصدا می کند جدی گرفته می شود. اما رفتار اصلاح طلبان در برابر مواضع اخیر احمدی نژاد قابل توجه است. به نظر می رسد بخش افراطی اصلاح طلبان در مواجهه با این موضوع دچار نوعی نفاق است. توضیح اینکه شعارهای احمدی نژاد درباره رفراندوم و ... دقیقا مانند حرف های افراطیون اصلاح طلب است. آنها هم از قوه قضاییه ناراحتند؛ از دولت روحانی ناراضی اند؛ از مجلس خوششان نمی آید. به همین دلیل احمدی نژاد در زمین آنها بازی می کند. پس اگر چنین است چرا اصلاح طلبان به او حمله می کنند؟ ریشه اش را باید در اینجا جست که در واقع بدگویی به احمدی نژاد از طرف این جماعت، نوعی انتقام گیری از نهادهای حاکمیت است. آنها در واقع احمدی نژاد را یک ماکت کاغذی می دانند که هر تیری به سمت او پرتاب می کنند از کاغذ عبور می کند و به بخشی از نظام اصابت می کند. در عین حال بخش معتدل اصلاح طلبان که زخم رفتارهای احمدی نژاد را در طول عمر دولت های نهم و دهم بر تن دارد، هرچند بین شعارهای امروز احمدی نژاد و عملکرد ۸ ساله اش تضاد و تباین آشکار می بیند اما بدش نمی آید با حمله به احمدی نژاد، اصولگرایان حامی او را نیز هدف قرار دهد. از نوشته ها و گفته های اصلاح طلبان معتدل نیز چنین برمی آید که می خواهند با یک تیر، دو هدف را بزنند: احمدی نژاد و اصولگرایان.