نگاه ایران/محمود زمانی جمعه ۱۵ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۱۴ ظهر طبق عادت تمامی جمعه ها کنترل تلویزیون را برداشتم و شبکه ۲ را جستجو کردم و خوشحال از اینکه بازهم برنامه مورد علاقه من، همسرم و فرزندم و خیلی های دیگر شروع شده است اما ظاهرا این برنامه زود تر از موعد مقرر همه جمعه ها شروع شده بود و ناراحت شدیم که بخشی از برنامه و مخصوصا چند پیام آموزنده را که می توانست برای فرزندانمان مثمرثمر باشد را از دست دادیم. اما بالاخره تا انتهای برنامه را تماشا کردیم که مانند همیشه دلنشین، دوست داشتنی و آموزنده بود. شنبه از رادیو و از شبکه خبر، خبری را شنیدم که تعجب مرا برانگیخت. عمو ها به چه کسی توهین کرده بودند؟ به کدام قوم؟ به کدام زبان و لهجه؟ هرچه در ذهن خود جستجو کردم بدی های عمو ها را ندیدم. حتی در تاریک ترین نقطه ذهنم هم نتوانستم دلیلی برای محکوم کردنشان و بدبین شدن به آن ها بیابم. زیرا فرزندانمان از آنان محبت به دیگران، کمک به یتیمان، آداب زندگی، آداب خوردن غذا و حتی آداب مسواک زدن را آموخته بودند. اگر نمی توانستیم به فرزندان خود با زبان زمخت پدرانه چیزی بیاموزیم، آن ها جور ما را می کشیدند و با زبان کودکانه به فرزندانمان خوب بودن را می آموزاندند. آن ها مطالبی به فرزندانمان آموزاندند که شاید یادگیری و قبول کردنش توسط بچه ها از زبان ما سخت بود اما از عمو هایشان راحت تر قبول می کردند. روزی که فرزندم به من گفت که نوشابه نمی نوشم چون عمو ها گفته اند که برای من ضرر دارد، دریافتم که پیام های خوب زندگی را می توانم از طریق این برنامه به او منتقل کنم، چرا که: چونکه با کودک سر و کارت فتاد / هم زبان کودکی باید گشاد می توان به جرات گفت، کسانی که به عموهای مهربان اعتراض کردند تاکنون برنامه آن ها را ندیده اند و دنبال نکرده اند و حال که به سهو و نه به عمد آنگونه که دلشان می خواست نتوانستند پیامی را منتقل کنند چرا باید آنان را محکوم کرد؟ آنان را که الفبای محبت کردن را به فرزندانمان آموزاندند و نشان دادند اگر در چشم انسان اشک شوق جاری شود زیبا تر از اشک غم است، آنان که نشان دادند دستانی که کمک می کند پاک تر از دستانی است که فقط رو به آسمان دعا می کند. ما از کودکی تاکنون چیزهای زیادی از آنان آموختیم که به درد زندگیمان خورد. ما و فرزندانمان از آن ها محبت و نور را آموختیم نه کینه و تاریکی را. پس، چون از آنان آموختیم مدیونشان هستیم. همانگونه که حضرت علی (ع) می فرماید: «اگر از کسی چیزی آموختی تا آخر عمر مدیون او هستی.» ما که محبت را از آنان آموختیم شاگردان خوبی برای این معلمان باشیم و پاسخمان در این آزمون، محبت باشد نه کینه. من به نوبه خود پای این معلمان را می بوسم.