نگاه ایران/آروین ایل بیگی حالا دیگر ماجرای «امید»، آخرین بازمانده از جمعیت غربی درناهای سیبری، به عجیب ترین داستان واقعی پرندگان مهاجر ایران تبدیل شده است. از دیرباز، درناهای زیبای سیبری (با بدن سفید، پاهای بلند سرخ رنگ و منقاری سیاه بر صورت سرخ) پاییز هر سال مهاجرت طولانی خود را در سه گروه آغاز می کردند. دسته شرقی به سمت چین می رفتند، دسته ی مرکزی راهی هند شده و گروه غربی، سرزمین ایران را برمی گزیدند. مسافران هند در سال ۱۳۸۱ منقرض شدند و از مسافران ایران که به بوجاق گیلان و فریدون کنار مازندران می آمدند، تعداد اندکی (شاید هشت درنا) باقی مانده بود. پنج سال بعد که درناهای دوستدار گیلان هم منقرض شدند، سه درنا همچنان به فریدون کنار آمدند. در آن سال یکیشان با گلوله شکارچیان جان سپرد و یک جفت نر و ماده باقی ماند. در زمستان سال ۱۳۸۷ این جفت عاشق دوباره به فریدون کنار بازگشتند. مردم به وجد آمدند و درنای ماده را «آرزو» و نر را «امید» نامیدند. همان سال «آرزو» با گلوله شکارچی دیگری از پای در آمد و درنای نر به تنهایی ایران را ترک کرد! دیگر کسی امیدی برای شنیدن دوباره صدای فلوت مانند و آهنگین درنا ها نداشت. در این سال ها شکارچیان فریدون کنار هم قدرتمند تر شده بودند و سر و صدای جاده تازه تأسیس کنار تالاب، همه پرندگان مهاجر را دچار مشکل کرده بود. اما در آبان ۸۸ اتفاق عجیبی افتاد. «امید» به تنهایی مسیر سه هزار کیلومتری یاقوتستان تا ایران را پرواز کرد و به فریدون کنار برگشت! اکنون او آخرین درنای بازمانده از تمام درناهای سفید مسافر ایران بود. درنای سیبری، پرنده ای تک همسر است و بعد از مرگ همسرش هرگز جفت جدیدی انتخاب نمی کند و به همین دلیل زود تر از خیلی از گونه ها در خطر انقراض قرار می گیرد. این موضوعی بود که در پایان زمستان آن سال، وقتی «امید» تصمیم به ترک ایران گرفت، همه درباره اش حرف می زدند. «امید» سال بعد هم برگشت؛ و سال های بعد هم (و اغلب درست در صبح روز ۸ آبان). تا امسال که آبان به نیمه رسید و خبری از او نبود. چشم محیط بانان و عاشقان طبیعت به آسمان بود و بسیار چیز ها نوشتند در غیابش. اشک ها ریخت و دل ها مچاله شد. ولی مهاجر بلندقامت سپیدبال دوباره همه را غافلگیر کرد و صبح روز چهارم آذرماه، صدای کروک کروک اش در آسمان فریدون کنار شنیده شد. «امید» تا اسفند میهمان ایران است. بعد دوباره با پرواز در طول ساحل غربی گیلان به سمت آذربایجان می رود. سپس از آسمان داغستان و آستاراخان و شمال قزاقستان هم عبور می کند و در نیزارهای رودخانه اوب (در نزدیکی اقیانوس منجمد شمالی) به زمین خواهد نشست. «وجود نازکت آزرده گزند مباد» درنا جان! نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.