نگاه ایران/امیرحسین کریمی: مراسم تجلیل از خیرین و یاوران گیلانی به مردم زلزله زده کرمانشاه، به همت انجمن کرد های گیلان امروز یکشنبه سوم دی ماه در سالن رحمدل مجتمع فرهنگی هنری خاتم الانبیا برگزار شد.(گزارش تصویری را اینجا مشاهده کنید) از جمله مهمانان این برنامه که با اجرای محمدرضا محبی، مجری شبکه باران برگزار شد می توان به فیروز فاضلی مدیر کل فرهنگ و ارشاد گیلان، رضا رسولی و احمد رمضانپو از عضای شورای شهر رشت منصور افشار محمدیان استاد دانشگاه و عضو شورای پژوهش استان اشاره کرد. مراسم با موج حواس انسانی آغاز شد. این جمله برای توصیف احساسات مردمی که به سالن آمده اند جمله ای مبالغه آمیز نیست. سالن سراسر پر می شود ولی همچنان پشت در سالن پر از جمعیتی است که مسئولان برگزاری را مجبور می کند تا ظرفیت صندلی های سالن را افزایش دهند. پیش از شروع رسمی مراسم، نمایشی از سوی گروه برگزاری اجرا می شود که بر اساس عکس تولد نیمه تمام، لحظه زلزله را در خانواده سرپل ذهابی روایت می کرد. نمایش ترکیبی از تئا تر صامت و صدا های ضبط شده است. نمایش به میانه که می رسد به چهره های بینندگان دقت می کنم. صورت برخی را اشک گرفته و بسیاری با بهت به صحنه های بازسازی زلزله نگاه می کنند. نمایش که به اتمام می رسد همه گروه برگزاری در روی صحنه سالن رحمدل جمع می شوند و ترانه ایران افشین یداللهی با صدای سالار عقیلی را همخوانی می کنند. چهره هایشان مصمم است، دست های هم را محکم فشرده اند و از دل تکرار می کنند: «ولی کلام آخر این شد که جان من فدای ایران» حاضران نمایش را پسندیده اند، این را در چهره هایشان می شود خواند و تازه کاری گروه نمایش چیزی از غم آن ها برای مردم کرمانشاه کم نکرده است. انگار که مصمم تر شده باشند برای کمک های دوباره، انگار که با چشم هایشان بفهمانند آماده اند تا متحد شوند، تا نگذارند آبی در دل هم وطنانشان تکان بخورد. فیروز فاضلی، مدیرکل فرهنگ و ارشاد گیلان، شور مراسم را در اختیار خود می گیرد و با سخنرانی خود، غم حاکم بر سالن را تا حدودی تعدیل می کند. گروه موسیقی که به روی صحنه می روند تا آهنگ های فولکلور کردی را اجرا کنند، غم مردم به شوق شنیدن موسیقی آن ناحیه تبدیل می شود. انگار که بخواهند زبان حال مردم کرمانشاه را در موسیقیشان پیدا کنند. افشار محمدیان یه صحنه می رود و نطق غرایی را ارائه می دهد. او از پیشرو بودن گروه امدادی گیلان برای کمک به زلزله زدگان می گوید و خود را نائب مردم برای رساندن این کمک ها معرفی می کند. افشار تلاش می کند تا ضمن بازیابی مصائب زلزله برای مردم آن مناطق، با خواندن غمنامه ای از خود سعی کند تا بسیاری از عادات غلطی که به جای اصول اصلی انسانیت در جامعه باب شده را نکوهش کند که هر بند از نوشته او با تشویق مردم رو به رو می شود. بغض افشار در انتهای متن می ترکد و جمعیت به احترام او بلند می شود.