نگاه ایران: کریم ارغنده پور در یادداشتی برای روزنامه شرق نوشت: آیا اصلاح طلبان از حمایت از روحانی دست کشیده اند؟ پاسخ این سؤال مطلقا منفی است. اگر اصلاح طلبی را حول محور عرفی و مشهور آن فرض کنیم، اصلاح طلبی از ابتدا با چشم بسته و بدون شناخت از روحانی حمایت نکرد که حالا با احساساتِ غلیان کرده از آن عبور کند. به باور اصلاح طلبان، روحانی بهترین گزینه در ساله ای ۹۲ و ۹۶ بود. اصلاح طلبا ن در زمان معرفی روحانی انتظار نداشتند او دولت آن ها را تشکیل دهد یا با تمام توان پشت گفتمان آن ها بایستد. اگرچه آن ها انتظار داشتند روحانی به وزنه سیاسی آن ها یا حداقل به پایگاه اجتماعی بانفوذشان توجه بیشتری کند و به آن پاسخ بهتری دهد. در دور دوم این انتظار ها با شعارهایی که خود روحانی در ایام تبلیغات انتخاباتی داد تا حدودی فزونی گرفت، ولی پس از انتخابات او به همان مسیر سابق رفت یا حتی بنا بر نظر پاره ای تحلیلگران از سرعت خود تا اندازه ای هم کاست. شاید پیش بینی آینده و میزان این سرعت به طور دقیق در قبل از انتخابات برای کسی قابل اندازه گیری نبود، ولی در نوع نگاه و شیوه روحانی کمتر تردیدی بود. به باور من، خود روحانی هم به خوبی بر این واقعیت واقف است که اگر بخواهد بر اصالت و وفاداری نیروهای سیاسی حامیانش قضاوت کند، در صداقت پشتیبانی اصلاح طلبان می تواند خیالش راحت باشد. اما ممکن است برخی در اصل درستی این کار اصلاح طلبان تردید کنند و بگویند دادن چک سفیدامضا به روحانی برای همراهی در هر شرایطی یک اقدام سیاسی انتقادآمیز است و نباید بیش از این از اعتبار این مجموعه برای دولت فعلی هزینه کرد. این حرف را به عنوان یک نظر باید محترم داشت و شنید، ولی بهترین پاسخ برای آن یادآوری دوران دوم اصلاحات است. در آن شرایط هم عده ای به خاطر عدم امکان دسترسی به اهداف موردنظر بر استعفای رئیس دولت تأکید داشتند. من در آن زمان سردبیر روزنامه «نوروز» و در جریان نظرسنجی های عمومی مکرر بودم. در همه آن نظرسنجی ها اکثریت مطلق جامعه از ادامه کار دولت حمایت می کرد. در بسیاری از جلسات، مهم ترین پرسش از طرفداران استعفا این بود که وقتی نظرشان در اقلیت مطلق است و آلترناتیو آن اصلا مورد توافق نیست، چرا باید به آن عمل کرد؟ طبعا پاسخ هایی هم که ارائه می شد، چندان منطقی نبود. روشن است که این سخنان به معنی بی اشکال بودن دولت یا رئیس جمهور نیست. هیچ کسی چنین ادعایی ندارد. باید پشت دولت بود، ولی از او خواست اشکالات را اصلاح کند. یک اصلاح طلب اصیل با یک غوره سردی و با یک مویز گرمی اش نمی کند. حرکت اصلاحی تدریجی است و مداومت و صبوری می طلبد. اصلاح طلبی با امید گره خورده است. اصلاح طلب ناامید، دیگر اصلاح طلب نیست!