به گزارش نگاه ایران: دانشجویان امیرکبیر جبران مافات می کنند. هر چقدر که اسلاف آنان در هشت سال ریاست احمدی نژاد راه ورود اصلاح طلبان را بسته می دیدند آنها جاده را هموار کرده اند. دانشجویانی که در کوران اصلاحات پا به دنیا گذاشته اند و حالا در عصر اعتدال سیاسی می شوند. بسیاری از دانشجوهایی که دیروز سالن دانشگاه را پر کرده بودند از شور و شعار کوی دانشگاه را از همان کلیپی که در سالن پخش شد می شناختند. روزنامه های بهار اصلاحات را از تصویر لوگوی آنها می شناسند و خاطره شان از عصر اصلاحات، مردی است که دوران ریاستش، آنها در دهه اول زندگی شان بودند. با این حال خواسته آنها مثل تمام دوران فعالیت های دانشجویی یکی است. می خواهند در دانشگاه حرف شان را بزنند و آزادانه همه چیز را نقد کنند. آنها جز اینکه خاطره شان از اصلاحات محدود به تصاویری کمرنگ است هیچ تفاوت دیگری با دانشجویان ٧٦ و ٨٤ ندارند و این تفاوت باعث نشده حرف و مطالبه شان تغییر کند. پس طی کمتر از ١٠ روز سومین چهره برجسته جریان اصلاحات را هم به سالن آمفی تئاتر مرکزی پلی تکنیک می آورند. محمد رضا عارف در میان تشویق ممتد همان ها که از ساعتی پیش از اجرای مراسم سالن را پر کرده بودند به آمفی تئاتر مرکزی رسید؛ همانجایی که دیروز تشکل دانشجویی فرهنگ و سیاست تولدش را جشن گرفت. دانشگاهی ترین مرد هم آمده بود تا در این جشن حضور داشته باشد و برای دانشجویان از دغدغه هایش بگوید. آنها هم برایش سنگ تمام گذاشتند و علاوه بر حدود ١٠٠ نفری که دو ساعت ایستاده شاهد روزهای جشن تولد دوباره پلی تکنیک بودند عده ای هم روی زمین و در راهروها نشسته بودند. عارف هم اگر چه چند محور را انتخاب کرده بود اما بیشترین تاکیدش را بر همدلی و همزبانی گذاشت. از رفع محدودیت های سیاسیون گفت، از سیاست غلط ممنوع الورود کردن دانشجوها به دانشگاه انتقاد کرد و گفت که کاش امسال کدورت ها رفع شود. او در میان اصلاح طلبان در سخت ترین شرایط هم ناامید نشده بود و حالا که در عصر اعتدال دولت روحانی سخن می گوید بیش از قبل این امید را نمایش می دهد: ضرورت دارد همه فعالیت ها و تلاش ها در چارچوب اسناد بالادستی مورد توجه قرار بگیرد و در این راستا جایگاه تشکل ها نیز مشخص شود. اگرچه گفته می شود عضویت در تشکل های دانشجویی که پویایی خاص خود را دارد به چند سال محدود می شود، اما باید دانست داشتن یک برنامه راهبردی خاصه به دانشجویان جدیدالورود کمک می کند و در این راستا پیشنهاد من به تشکل های دانشجویی دانشگاه امیرکبیر این است که در تدوین یک سند راهبردی برای فعالیت های شان پیشتاز باشند. اولین نشست صمیمی خود با دانشجویان در دانشگاه امیرکبیر را یک افتخار برای خودم می دانم. رمز موفقیت و پیروزی انقلاب اسلامی ایران و بعد از آن هشت سال دفاع مقدس رهبری امام و کلمه وحدت و وحدت کلمه بوده است. باید بپذیریم که همدلی و همزبانی فقط شعار سال ١٣٩٤ نیست بلکه نقشه راه و راهبرد اصلی ملی برای حرکت و پیشرفت قلمداد می شود. شعار امسال می تواند کلیدی قدرتمند برای گشایش همه مشکلات و تحقق آرمان های انقلاب و پایان بخشیدن به همه چالش هایی باشد که کشور ما امروز با آن روبه رو است. اعتماد یکی از مولفه های همدلی و همزبانی است. اعتماد پایه و محور اصلی سرمایه اجتماعی و به معنی کاهش هزینه ها و افزایش بهره وری و سود است. در این باره باید گفت بخشی از مشکلاتی که ما در هشت سال گذشته به خصوص در محافل دانشگاهی داشتیم وجود فضای امنیتی بود که بر دانشگاه ها به علت بی اعتمادی به جوانان حاکم شد. به خاطر یک انتقاد و موضع گیری حتی یک کارمند جزء و همچنین یک دانشجو را از خوابگاه محروم یا ممنوع الورود می کردند. همچنین موضوع ستاره دار کردن دانشجویان نیز در همین راستا بود. شاهد هستیم که تیم مذاکره کننده با چه تلاش و دغدغه هایی در جهت احقاق حقوق حقه ما در مقابل قدرت های بزرگ ایستاده است و تا به حال کوچک ترین گافی نداده با این وجود باید به این گروه اعتماد کرد و همه مردم پشتوانه این گروه باشند. همچنین باید به دولت نیز اعتماد کرد و از سوی دیگر دولت نیز به مردم اعتماد کند. در موضوع خصوصی سازی و نقش مردم اعتماد لازم در دستگاه اجرایی وجود ندارد و برخی خود را قیم مردم می دانند و در این مسیر افزایش تصدی گری دولت در بخش های غیرضروری حایز اهمیت است. امید و نشاط از دیگر مولفه های شعار امسال است. این مقوله باعث تحرک و تقویت ارتباط و تفاهم و همدلی بین مردم می شود. همچنین وجود عقلانیت و خردمندی نیز باعث می شود که ما گرفتاری هایی را که بعضا در گذشته داشتیم، نداشته باشیم و کارها بر محور یک سلیقه و یک عمل دنبال نشود. گذشت و فداکاری نیز در این راستا موضوع مهمی به شمار می رود. همدلی و همزبانی این نیست که تنها حول محور یک نفر و گروه جمع شد، باید فداکاری کرد. در هشت سال گذشته ظلم هایی روا شد مثل اینکه برخی اساتید را بازنشسته کردند. حال با این وجود ما نیاز به فضای همدلی در دانشگاه ها داریم و باید وجود اختلاف سلیقه ها را بپذیریم و اختلاف سلیقه چماقی برای سرکوب نشود. باید کدورت ها را رفع و تلاش کنیم تا با درایت مسوولان مسائلی همچون حصر و زندانی شدن برخی دانشجویان رفع شود چرا که حل این مسائل در ایجاد تفاهم موثر است. ما امسال را با شرایطی دنبال می کنیم که ان شاءالله مذاکرات به نتیجه می رسد و توافقنامه امضا خواهد شد. پس از این دوره نیاز به یک فضای جدید داریم و همدلی و همزبانی باید مدنظر قرار بگیرد. اگرچه نباید یک رییس دانشگاه، دانشجویی را ممنوع الورود کند و اگر این کار را انجام دهد کار خیلی اشتباهی را مرتکب شده اما ما باید بپذیریم که او استاد ما است و از این وضعیت عبور کنیم. اخلاق مداری و پرهیز از تخریب و حذف رقیب لازمه همدلی است. نباید این طور باشد که با هرکس که می خواهند برخورد کنند بر سر او چماق فتنه بکوبند. زمانی چماق ضد ولایت بودن را بر سر ولایتمدارترین افراد می زدند و حالا این چماق به چماق فتنه تبدیل شده است. توجه به نقد و نقدپذیری نیز حایز اهمیت است و باید آستانه تحمل مان را بالا ببریم و در جهت عملیاتی شدن شعار امسال و استفاده از همه ظرفیت ها و پتانسیل ها در این مسیر قدم برداریم. قوای سه گانه و همه نهادهای حاکمیتی نیز باید به شعار امسال توجه کنند. در دولت گذشته شاهد بودیم که اختلاف غیراصولی مجلس با دولت چه هزینه هایی را متوجه کشور و چه طور مردم را بدبین کرد. توجه به شعار امسال باید در عمل و نه در حد شعار باشد. فقط نباید بگوییم به به، چه شعار خوبی. باید رفتارمان نیز درراستای مورد توجه قراردادن این شعار باشد. تربیت نیروی انسانی متخصص و متعهد، توسعه علم و فناوری، رشد فرهنگی و سیاسی، مشارکت در برنامه های مربوط به پیشرفت کشور، اجرای سیاست های کلی علم و فناوری و رسیدن به جایگاه اول در افق ١٤٠٤ از ماموریت های اصلی دانشگاه و جنبش دانشجویی است. ما باید یک دانشگاه امن و بانشاط داشته باشیم که نگاه حاکم برآن، نگاه فرهنگی و  امنیتی باشد و بدانیم وجود نگاه امنیتی نتیجه اش دورنگی و تفرقه است. ما تکثر را می پذیریم ولی انشعاب را نه. نباید این طور باشد که تشکلی تشکیل شود و بعد به خاطر وجود اختلاف سلیقه انشعابی در آن تشکل به وجود بیاید. لازم است تا تنها یک صدا از تشکل دانشجویی بیرون بیاید. البته بحث و تکثر پیش از جمع بندی لازم است اما وقتی جمع بندی شد دیگر باید همان یک صدا از تشکل ها بیرون بیاید. اگر مدیریت دانشگاه خطوط قرمزی بر مبنای قوانین دارد باید به آن احترام بگذاریم اما اگر قوانین او خواسته شخصی اوست باید به او بگوییم که دست از خطوط قرمز جعلی اش بردارد. من توصیه می کنم که چماق کمیته انضباطی را کنار بگذاریم و بدانیم که این چماق کارایی ندارد. کنار گذاشتن برچسب زدن ها هم یک ضرورت است. بدانیم که دانشجویان عزیز ما خود شرایط را می دانند و خطوط قرمز را بهتر از ما بزرگ تر ها رعایت می کنند و حتی ادعا ندارند که اشتباه نمی کنند. ما امسال انتخابات مجلس شورای اسلامی را پیش رو داریم. در انتخابات، حاکمیت شعار همدلی و همزبانی باید دنبال و یک اصل دانسته شود. مشارکت حداکثری مردم و برگزاری انتخابات پرشور نتیجه تحقق شعار امسال است. دیدیم که سرمایه اجتماعی در سال ٩٢ پشتوانه بزرگی برای دولت تدبیر و امید در صحنه های مختلف داخلی و بین المللی بود و ما باید تلاش کنیم که این سرمایه خلق شده حفظ شود. در نتیجه پیگیری این شعار به تقویت همبستگی و انسجام ملی نیاز داریم. ما نیاز به یک مجلس توانا و پرسشگر داریم که از اختیارات قانونی خود برای نظارت و نه بده بستان استفاده کند. همه برگزارکنندگان انتخابات باید در چارچوب مقررات عمل کنند و هیچ اقدام فراقانونی پذیرفته نیست؛ چرا که چنین اقدامی باعث ایجاد تفرقه خواهد شد. باید از سیاست های حذف و برخوردهای چماقی که بعضا در انتخابات شاهد بودیم کناره گیری کرده و همچنین تخریب دیگران و حذف رقیب را کنار گذاشت و موضوع حذف رقیب را فقط به عهده صندوق رای بگذاریم.