نگاه ایران:محسن هاشمی در گفت وگویی به دلایل رفتنش از مترو، پیام احمدی نژاد به آیت الله هاشمی، وضعیت مهدی هاشمی در زندان و احتمال حضور در انتخابات مجلس دهم اشاره کرد. محسن هاشمی همیشه سعی کرده است، یک مدیر اجرایی باشد و بدون حاشیه های سیاسی کارهای خود را پیش ببرد. نزدیک شدن به انتخابات مجلس دهم و احتمال حضور او در انتخابات، این شیوه را در فرزند هاشمی رفسنجانی پررنگ تر کرده است. او سعی می کند به اصول گرایان حمله نکند، رفتار گذشته اصلاح طلبان را نقد نکند و حتی تلاش می کند نسبت به احمدی نژاد هم تندی به خرج ندهد. محسن هاشمی اما در جریان مصاحبه با نامه نیوز، حرف های جالبی زد. او برای اولین بار از جزئیات پیام احمدی نژاد به هاشمی رفسنجانی قبل از انتخابات 84 رونمایی کرد». متن کامل گفت وگوی محسن هاشمی را در ادامه بخوانید: سال ۸۴ همزمان با حضور شما در مترو، آقای احمدی نژاد شهردار شدند. شما با آقای احمدی نژاد مشکل داشتید که استعفا کردید یا دلیل دیگر داشت؟ من هیچ وقت با هیچ مسئولی مشکلی نداشتم. سال 71 که با مترو آشنا شدم، در بازرسی ویژه رئیس جمهوری مشغول بودم. آقای هاشمی رفسنجانی آن موقع علاقه شدیدی داشت که مترو راه بیفتد. می دانید که شرکت مترو تهران سال ۵۴ تاسیس و اولین قرارداد با فرانسوی ها به عنوان مهندس مشاور منعقد شد. سال ۵۶ و در آستانه انقلاب، کلنگ مترو در تهران به زمین زده شد. یک شرکت ایرانی در مزایده برنده شد و قرار بود بخشی از مترو را در تپه های بلامعارض عباس آباد بسازد. تا پیروزی انقلاب ۳۰۰ متر تونل ساخته شده بوده است. بعد از انقلاب عده ای از انقلابیون و مسئولان ارشد نظام گفتند مترو نمی خواهیم، مثل دلواپسان الان. معتقد بودند مترو پروژه ای لوکس است و به جای آنکه پول را در تهران هزینه کنیم، باید به روستاها ببریم تا روستائیان به تهران نیایند. این ایده آنقدر اوج گرفت که ساخت متروی تهران را متوقف کرد. در صورتی که نمایندگان وقت مجلس از حوزه تهران، با این ایده غلط مبارزه می کردند که ما مترو می خواهیم. بعد از ممانعت از ساخت مترو، آقای هاشمی رفسنجانی در سال ۶۳ و دوران جنگ، خطبه ای در نماز جمعه می خوانند و می گویند علاوه بر تهران، دیگر کلانشهرهای ما هم قطار شهری می خواهند. مشهد، شیراز، اصفهان، شما هم به فکر مترو باشید. ولی فشار آنقدر زیاد بوده که اجازه نمی دهند کار مترو شروع شود. اما اصرار آقای هاشمی رفسنجانی همچنان ادامه داشت. ایشان به هیئت دولت رفتند و درباره ضرورت مترو توضیح دادند. جالب است بدانید که فقط یک بار در کشور، رئیس مجلس به هیئت دولت رفته و از پروژه ای مهم دفاع کرده است. در نهایت پروژه مترو با توضیحات آقای هاشمی رئیس مجلس وقت با رای مرزی در هیئت دولت تصویب شد. پروژه فعالیت خود را از اواخر سال ۶۵ شروع مجدد کرد، ولی چون زمان جنگ بود، کند پیش می رفت. آقای هاشمی سال ۶۸ رئیس جمهور می شود و از همان سال، ساخت مترو اوج می گیرد. آن موقع شرکت مترو وابسته به وزارت کشور بود. من هم سال 72 به دلیل مشکلات مترو با شهرداری تهران و بانک ها، عضو هیئت مدیره مترو شدم. تا سال ۷۶ که آقای نوری وزیر کشور شدند و از من خواستند، مدیرعامل مترو شوم. از آنجایی که پیشرفت پروژه در دوران آقای هاشمی رفسنجانی خوب بود، ما سال اول ۳۰ کیلومتر از مترو تهران کرج را افتتاح کردیم. از زمان آقای خاتمی به بعد ما هر سال حدود ۱۰ کیلومتر از مترو را افتتاح کردیم. در ۱۳ سالی که من در مترو بودم ۱۲۰ کیلومتر از مترو افتتاح شد، یعنی تا سال 1390. خط یک، دو، توسعه های آن، خط 4 و خط 5، 1000 واگن تأمین شد. نکته اینجاست که پروژه هایی مثل مترو پروژه های زیربنایی اند این پروژه ها از نوع پروژه های سودآور غیر مستقیم است. آلودگی هوا را از بین می برد، در مصرف سوخت صرفه جویی می کند، در وقت مردم صرفه جویی می کند، به ترافیک سرعت می دهند. این پروژه ها آنقدر مهم اند که در همه دولت ها باید به آنها اهمیت داده شود. متروی تهران در مجلس شورای ملی وقت تصویب شده و قانون مجلس دارد. در آن قانون به شهرداری اجازه داده می شود که شرکت راه آهن تهران و شهری مترو را تاسیس و بهره برداری کند و دولت، سرمایه را تامین کند. بعد از انقلاب برای آنکه پروژه را متوقف کنند، ابتدا جمله «به شهرداری اجازه داده می شود» را به «به دولت اجازه داده می شود» تبدیل کرده اند. در نتیجه مترو دولتی شد. با فعال شدن مترو و مدیرعامل شدن من، به این نتیجه رسیدم که مترو نمی تواند در وزارت کشور و دولت ادامه حیات دهد و باید به شهرداری برود و عضوی از بدنه شهر شود. در نتیجه این مسئله، در شورای عالی اداری حل شد و شرکت مترو به شهرداری برگشت. مترو پدیده ای عدالت محور است. با قیمت بسیار کم، همه به صورت مساوی از آن استفاده می کنند. 28 در به صورت مساوی و به یک شکل به روی مردم باز می شود. اگر مکمل اتوبوسی در کنار ایستگاه ها باشد، مردم به راحتی از آن استفاده می کنند. اما سوال شما درباره استعفای من، با ۶ شهردار کار کردم، آقایان کرباسچی، الویری، ملک مدنی، مقیمی، احمدی نژاد و در نهایت قالیباف. به رسم تربیت هر شهرداری که می آمد استعفا می دادم تا دست او برای انتخاب مدیر خود باز باشد. تا آخر دوره حضور احمدی نژاد در شهرداری، در مترو بودم. ۶ سال هم با آقای قالیباف کار کردم. به دلیل کم لطفی دولت به مترو، قرار شد از مدیر عاملی کنار بکشم تا شهرداری بتواند از دولت نقدینگی دریافت کند. البته عضو هیئت مدیره مترو و مشاور شهردار باقی ماندم. اما بعد و برای انتخابات شورای شهر از پست مشاوره هم استعفا کردم. در دوره شهرداری آقای احمدی نژاد، شما به عنوان یکی از مدیران اصلی شهرداری تهران، متوجه تصمیم تیم آقای احمدی نژاد برای رقابت با پدرتان در انتخابات سال 84 نشده بودید؟ البته احمدی نژاد در طول دوره در شهرداری بر این عقیده بود که هاشمی برای ریاست جمهوری نمی آید. در نتیجه سعی کرد روابط خوبِ خود را حفظ کند. به همین دلیل هم چندین بار ایشان را برای افتتاح پروژه ها و بعضاً کلنگ زنی به شهرداری دعوت کرد. یکبار پدرتان اعلام کردند که پیش از انتخابات سال 84، شما واسطه آقای احمدی نژاد و ایشان بودید و پیغامی را از سوی آقای احمدی نژاد برای پدرتان بردید؟ بله. من به دلیل کار مترو پیش آقای احمدی نژاد رفته بودم، آن موقع هر دو برای ریاست جمهوری اعلام کاندیداتوری کرده بودند. ایشان از من سوال کرد: «برای چه حاج آقا آمدند؟ البته با قصد دلسوزی که ایشان پا به سن گذاشته اند و در این کار اذیت می شوند» گفتند حتی حاضرند بخاطر ایشان کنار بکشند، ولی چون خاستگاه رای من افراد خاصی هستند شاید کنار کشیدن من اثرگذار نباشد و اینکه گفت برای پرشورتر شدن انتخابات آمده است و بازهم تاکید کرد که اگر حاج آقا فکر می کنند، بهتر است نباشد، حاضر است این کار را کند.   و شما پیام را رساندید؟ بلی، ولی پدر جدی نگرفتند. در انتخابات در دور اول، با فاصله اول شدند ولی در دور دوم ...   بسیاری از افرادی که دوره ای با آقای احمدی نژاد کار کردند و بعد استعفا دادند و یا کنار گذاشته شدند، همیشه مسائلی چون تحمیل یک تصمیم، دخالت در حوزه مدیریتی و تحمیل نیرو را از دلایل اختلافشان با ایشان ذکر می کنند. شما هم با آقای احمدی نژاد چنین مشکلاتی داشتید؟ ایشان در کار من دخالت نمی کرد و وارد محیط مترو نمی شدند. نکته ای که ما با هم داشتیم و باعث ایجاد اختلاف در آن زمان شده بود، بحث ایجاد منوریل بود، که با نام قطار هوایی مطرح می کرد. از نظر کارشناسی مخالف ریل هوائی نبودیم، ولی مخالف منوریل که تکنولوژی دیگری است بودیم. معتقد بودیم که در تهران باید طرح مترو چه روی زمین چه زیرزمین و چه در هوا ادامه پیدا کرده و تکمیل شود. آنچه من در احمدی نژاد دیدم عدم طمانینه در تصمیم گیری و عدم مشورت برای تصمیم گیری بود. به یک تصمیم می رسید سعی می کرد هر طور شده آن را انجام دهد. فرد پرتلاشی بود، ولی احساس من این بود که اگر اطرافیان، مقابل ایشان در موارد غیرکارشناسی نایستند، می توانست کار به جاهای باریک و خطرناک نیز کشیده شود. اصولا در کشور تصمیمات کلان را باید با طمأنینه گرفت. هر چه مقام بالاتر باشد، کارها باید با تفکر و مشورت بیشتری صورت بگیرد. مخصوصا تصمیماتی که سابقه طولانی و کارشناسی دارد؛ شبیه طرح مترو تهران که از سال 50 و در زمان رژیم گذشته و با افزایش ترافیک تهران شکل گرفته بود. مشاور شرکت فرانسوی پس از بررسی، زمان 25 ساله برای این طرح در نظر می گیرد. شرکت «سوفرتو» که طراحی تعدادی از نقشه های ترافیکی کلان شهرهای جهان را بر عهده داشته است، این کار را در دست می گیرد. طرح در برنامه و بودجه بررسی و تصویب می شود. در همان طرح که به خیابان مترو معروف بود هفت خط مترو دیده شده بود. براساس همان طرح شرکت مترو تاسیس می شود. بعد حساب کنید کسی بدون مطالعه دقیق بگوید، من طرح سوفرتو را قبول ندارم. حتی برای رد طرح، باید کارشناسی شود و موضوع بررسی جدی شود، محسنات و معایب را ببینند و سپس تصمیم بگیرند. آن زمان من رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل مترو بودم. آقایان بهبهانی، سعیدلو، علی آبادی در هیئت مدیره حضور داشتند. به آقای احمدی نژاد گفتم حرف شما درست، اما باید اجازه بدهید تا ما مشاوران را دوباره دعوت کنیم، نظراتمان را به ایشان بگوییم، وضعیت جدید تهران را برایشان تبیین کنیم، تا آنها دوباره طرح را بررسی و طرح جدید را ارائه دهند. اتفاقا بحث در این زمینه بسیار زیاد بود. به شورای شهر رفتیم. حرفم را زدم، ایشان هم حرفشان را زد. با اینکه شورای شهر به ریاست آقای چمران حامی ایشان بود، به نظر من رای دادند. بعد ایشان بحث را سیاسی کردند و گفتند «نگذارید بگویم که یک گروه سیاسی به دنبال این است که این ایده اجرا نشود.» . پرسیدم منظورتان از این گروه سیاسی خاص چیست؟ گفت: «نهضت آزادی»   آن زمان هم می خواستند از تاکتیک بگم بگم استفاده کنند؟ چون فرضشان بر این بود که متروی تهران، طراحی زمان شاه است مثلا، بعد هم زمان هاشمی و خاتمی به نتیجه رسیده بود. می خواست منوریل را به عنوان طرح انقلاب مطرح کند و مترو را طرح زمان شاهی معرفی می کرد. وقتی شورای شهر از او حمایت نکرد، مجوز گرفتیم و دوباره با مشاوران قرارداد بستیم و طرح جامع حمل و نقل ریلی تهران را بازبینی کردیم. خواسته شد ایده مونوریل را هم بررسی کنند. مشاوران فقط بین برج میلاد و نمایشگاه و در دره چمران پیشنهاد منوریل را پسندیدند. مطالعات مجددا انجام شد و تصویب شد. این بحث بر سر مترو و منوریل در ریاست جمهوری هم همچنان ادامه داشت. بله. قبل از آمدن آقای قالیباف، کلنگ نوریل را در صادقیه زدند که آقای قالیباف آن را جمع و ستون های ساخته شده منوریل را قطع کردند. آنها دوباره برای احداث منوریل فشار آوردند، اما هیچ کجا جواب نمی داد. در نهایت به مسئولان قم گفتند اگر منوریل بزنید بودجه می دهیم. الان هم در رودخانه قم منوریل زدند. منتها تولیت حرم اجازه نداده تا منوریل از جلوی حرم عبور کند در نتیجه خط در دو طرف حرم بلاتکلیف باقی مانده و سمبل یک تصمیم گیری غلط و انحرافی در موضوع ریل شهری شده است.   بعد از جلسه شورای شهر که با احمدی نژاد درگیر نشدید؟ ما هیچ وقت با هم درگیر نشدیم. همیشه بحث می کردیم. ایشان در زمان شهردار بودنشان، تا زمانی که پدر برای ریاست جمهوری نامزد نشده بود، با من کاری نداشت. وقتی کاندیدا شد کمی اخم هایش در هم بود. بعد هم رئیس جمهور شد. شنیده ام که برخی از همکارانشان در این دوره سعی می کردند من نباشم، اما آقای قالیباف 6 سال مقاومت کرد. درباره واکنش آیت الله درمورد تخریب های احمدی نژاد که از رقابت های انتخاباتی روال شد تا در دوران ریاست جمهوری اش صحبت کنیم. احمدی نژاد معمولاً، مستقیماً حاج آقا را تخریب نمی کرد. ایشان جملاتی را با کنایه می گفت اما روزنامه ها و سایت های وابسته به او تحلیل می کردند و به هاشمی می رساندند. این طور باید بگویم که توسط عده ای، پدیده ای در کشور شکل گرفت که اختلافات بین ابوی و مقام معظم رهبری را زیاد کنند و از این طریق باعث تضعیف رئیس مجمع شوند. این استراتژی به عنوان سیاست مخالفین هاشمی در سیاست پنهان ایران و از سوی بعضی نیروهای کاملاً مشکوک و بعضاً امنیتی انجام می شد. در فضای کشور وقتی فردی در آن حد و از جایگاه ریاست جمهوری حرفی می زند، فرض بر آن می رود که از جایی اجازه گرفته است، اما آقای هاشمی موضوع را به خوبی می دانستند رفتار تخریبی و حرفهای او با بالا هماهنگ نیست و بنابراین خود ورود پیدا نمی کردند و کنترل شده از آن عبور می کردیم. آن چیزی که کشور را واقعا نگه داشته است وحدت است. همه حرف هایشان را می زنند، نظر می دهند. قرار نیست افراد حرف نزنند. خیلی حرف ها هم در این میان زده می شود. همه در مورد تفکرات مقام معظم رهبری یا مسائلی که ایشان به آن اعتقاد دارند یکسان فکر نمی کنند. اما در عمل حتی اپوزیسیون های جدی که در کشور وجود دارند، این موارد را خط قرمز خودشان حساب می کند. و تصمیم نهایی با رهبری است. منتها عده ای این حرفها را بر می دارند و به مخالفت آنچنانی تبدیل می کنند و با تحلیل و تحریف خبرسازی می کنند و منتقل می کنند. اگر وحدت را از بین برود و اعتمادها سلب شود، باعث فروپاشی می شوند. هدف عدم اعتماد است. خبرسازی دروغ در رده های، امنیتی و ریاست جمهوری خیلی خطرناک است. می دانیم که شایعه در جامعه بسیار زیاد است. اگر شایعه ها رده های بالاتر را هدف بگیرند و آنها این مسائل را جدی بگیرند و تحلیل کنند، باعث عدم وحدت می شود و این عدم وحدت مدیریت کشور را از هم می پاشد. اگر سیری در زندگی آیت الله داشته باشیم، ایشان دوره ای از جانب اصلاح طلبان مورد هجمه قرار گرفت. و بعدها اصلاح طلبان به ایشان بازگشتند. خیلی تمایل ندارم وارد این بحث شویم. خودشان متوجه شدند که چه کاری انجام گرفته است. یکی از موارد عدم وحدت که گفتم، همین بود. کسانی آن موقع وحدت را نشانه گرفتند، منتظر همین نوع اتفاق ها بودند. با استفاده از شایعات و الفاظ روزنامه ای، جوسازی، خبرسازی و خبرچینی اختلاف اندازی می کردند. تواتر صورت می گرفت و این تواتر باعث هم افزایی می شد. عدم اعتماد شکل می گرفت و همین عدم اعتماد، باعث شد آن فضا ایجاد شود. کل این برنامه را شاید 7-8 نفر ایجاد کردند و سپس تبدیل به یک موج شد و بقیه هم براساس همان موج عمل کردند.   بحثی مطرح است که می گویند آقای هاشمی عوض شده است. شما قبول دارید؟ آیت الله هاشمی همانی که بوده، هست؛ ولی دیگران که می خواهند ایشان را تخریب کنند، مطالبی را می گویند که چهره واقعی ایشان را نشان نمی دهد. بعد مشخص می شود که در زمان خودش یک نظر واقع گرا بوده است؛ اما آن زمان عیان نمی شده و چون تصمیم دیگری گرفته شده، ایشان حرفی نزده است. ولی مخالفان این مسائل را طور دیگری جلوه می دهند. از رد صلاحت حاج آقا می توانیم روایتی از شما داشته باشیم؟ آنقدر در این مورد حرف زده اند که این موضوع تکراری شده است. کسانی که درگیر این ماجرا بودند دراین باره گفتند و حرف جدیدی ندارم. به نظر می رسد آقای هاشمی پس از دولت روحانی نسبت به احمدی نژاد صریح تر شده اند و خیلی تند نسبت به احمدی نژاد انتقاد می کنند؟ لزوما درباره آقای احمدی نژاد نمی گویند. درباره دولت و رفتار دولت ها صحبت می کنند. بحث مدیریت دولت هاست. کار انجام شده است و نقد می کنند. حاج آقا در مورد حصر نظری داشته اند؟ برادر خودمان در زندان است و ما خود جزء خانواده هایی هستیم که یکی از آنها در حصر به سر می برد. با آقا مهدی در ارتباط هستید؟ بله. هر هفته می رویم می بینیم شان. یک هفته ملاقات حضوری داریم و یک هفته کابینی. رویه زندان این است. هر چند در مورد برخی ها ارفاقی هم می شود اما هنوز نسبت به مهدی ارفاقی نشده است، بلکه سخت گیری نیز بیشتر است. در مورد مهدی دستور داده اند که این رویه دقیقا رعایت شود. برادرم از شرایط راضی است. مهدی خود را با داخل زندان تطبیق داده و مشکلی ندارد. به نظر برایش قابل تحمل است، این اتفاق برای ما سخت تر است مخصوصاً برای مادر. حاج آقا خاطره ای گفتند که آقا مهدی را صدایشان کردند و گفتند اگر توبه نامه ای بنویسی می بخشیمت، این موضوع را چه کسی به برادرتان گفته بود؟ همان قدر می دانم که پدر تعریف کرده بودند. حاج آقا نگفتند چه کسی این موضوع را به آقا مهدی گفتند؟ طرف زندانی کیست؟ یک بازجوی اصلی دارند؛ همان گفته حتما. ببینید این پرونده، یک پرونده بحث برانگیز سیاسی و جدی است. کسانی که می خواهند فضای سیاسی کشور را متشنج کنند می توانند پیشنهاد توبه نامه را مطرح کنند. من نمی دانم البته هدفشان از این پیشنهاد چه بوده. می تواند هدف خیرخواهانه باشد، یا سیاسی باشد؟ در هر صورت این اتفاق افتاده است. حاج آقا با رهبری همچنان جلسات منظم دارند؟ به تعداد گذشته نیست ولی منظم است. زمانش طولانی تر شده. درباره کتاب خاطرات آقای هاشمی رفسنجانی بفرمایید، چقدر این کتاب ها سانسور می شوند؟ سانسور بسیار ناچیز است. دقیقا همان چیزی که ایشان می نویسد منتشر می شود. مگر بحث امنیتی یا آبروی افراد در میان باشد. رهبری هم همچنان کتاب ها را می خوانند؟ روش این بود که کتاب را آماده می کردیم و پدر می دیدند. در ملاقات حضوری کتاب قبل از چاپ را به رهبری می دادند و می خواستند اگر نظری دارند اعلام کنند. بعضی مواقع ولی خیلی کم نظراتی را اعلام می کردند. ما هیچ وقت خودمان کتاب را به ایشان نمی دادیم. هنوز هم این ارتباط وجود دارد. خاطره نویسی ایشان ادامه دارد؟ بله. هر روز یک صفحه می نویسند. شما به انتخابات مجلس هم می آیید؟ قبلا هم گفتم اگر از من درخواست شود، خدمت به انقلاب را رد نمی کنم. اگر واقعا لازم باشد بیاییم، من دریغ نمی کنم. تا حالا از شما خواستند؟ در جلسات خصوصی بله. اما به صورت رسمی درباره کاندیدایی مطرح نشده است. اما اینگونه نیست که اگر ما نیاییم، دنیا کن فیکون می شود. نظر حاج آقا چیست؟ با ایشان مشورت نکردم. نزدیک انتخابات اگر لازم شد با ایشان هم مشورت می کنم. تحلیل شما از انتخابات بعدی مجلس چیست؟ فکر می کنید جریان اقلیت و اکثریت به کدام سمت باشد؟ آن چیزی که برای نظام در فضای سیاسی ایران مهم است ابتدا مشارکت مردم است. همیشه نزدیک انتخابات باید فضا آماده شود و فعالیت ها طوری شکل گیرد که باعث مشارکت هر چه بیشتر مردم شود. در اکثر کشورها و حتی کشورهای توسعه یافته، مشارکت مردم در انتخابات زیر پنجاه درصد است. ولی در ایران مشارکت خوشبختانه معمولا بالای 50 درصد است. یادم هست در انتخابات مجلس پنجم که کارگزاران شکل گرفته بود، حتی میزان مشارکت به نزدیک 70 درصد هم رسید. هدف اول اکثر گروه های سیاسی هم ایجاد جو کاملا خوشبینانه بین مردم است. وقتی انتخابات سالمی برگزار شود، مردم در سرنوشت خود شرکت می کنند. فکر می کنم در انتخابات آینده هم چون گروه ها، دولت، نظام و رهبری به همچین حضوری اعتقاد دارند، همه در همین جو حرکت می کنند. اگر کسی کاری بکند که عدم اطمینان برای مردم ایجاد کند و این باعث شود مردم کمتر شرکت کنند، ظلم جدی و بزرگی به نظام کرده است. نکته مهم تر این است که باید طوری عمل شود که آن طور که مردم می خواهند انتخابات شکل بگیرد. می دانید که هر جا که نظام از مردم به سبکی جدا شده، ضربه خورده است. مخصوصا الان که دشمنان خارجی ما کینه ورزانه به ایران نگاه می کنند. همان طور که مقام معظم رهبری هم می گویند کشورهایی مثل آمریکا هم که با ما مذاکره می کنند به فکر نفوذشان هستند. در نتیجه تنها روش مقابله با نفوذ دشمن، همین اعتماد به مردم است. اگر کشور به مردمش اعتماد نکند، خود به خود آن نفوذ اتفاق می افتد. برای اینکه حضور مردم ایجاد شود، اولین نکته این است که اجازه دهند، طبقات مختلف سیاسی خودشان را عرضه کنند. اگر این اجازه داده شود، آن اتفاقی که می گویم می افتد. با فرض مشارکت بالا وارد طیف هم فکر می شویم که با این حساب مهم ترین موضوع، حفظ اتحاد است. همان طور که برای ریاست جمهوری این اتحاد حفظ شد، برای انتخابات مجلس هم باید این اتحاد حفظ شود. حالا چگونه حفظ می شود. عمدتاً این طرفی ها نمی دانند چه کسی صلاحیتش تائید می شود و چه کسی تائید نمی شود. در نتیجه الان نهضتی را مطرح می کنند به عنوان نهضت ثبت نام حداکثری. این نهضت دو لبه چاقو دارد. می تواند خودش باعث مشکلات برای گروه های سیاسی بشود چرا که عده ای که پا به میدان می گذارند و تائید صلاحیت می شوند، خروج از میدان شان سخت می شود. در نتیجه باعث می شود رای ها تقسیم شود که همین یعنی شکست. راه حل این است که ضمن اینکه ثبت نام حداکثری را حفظ کنند و مراقب باشند، دهن کجی هم به نظام نشود، در زمان لازم هم خروج حداکثری هم باید داشته باشند. همه گروه ها باید این موضوع جدی را در نظر بگیرند که در هنگام خروج، به کسانی که برنامه ریزی می کنند گوش بدهند و کنار بکشند تا در انتخابات رای حداکثری آورده شود. مجلس دهم هم بسیار مهم است. می تواند از سیاست های دولت حمایت کند تا همان طور که گفتم دولت با طمانینه، سیاست اقتصادی را جلو ببرد. بالاخره این انتخابات نشان دهنده، ادامه راه هم هست. انتخابات مجلس، انتخابات سختی است. . در کلان شهرها رقابت انتخاباتی ساده تر است ولی در شهرهای کوچک به دلیل اینکه مسائل قومی و قبیله ای هم دخیل می شوند، رقابت سخت تر است. آنجا دیگر باید خیلی مواظبت کرد. دلیلش هم مشخص است البته، ما در کشور احزاب تشکیلاتی برنامه دار، نداریم. عمدتا احزابی هستند که در انتخابات فعال می شوند. این احزاب عمقی در مردم، مخصوصا در شهرهای کوچک ندارند. همین اتفاق در مجلس پنجم هم افتاد. سال 74 به رغمی که گروه کارگزاران در گروه های روشنفکری و کلانشهرها مورد حمایت مردم قرار گرفتند، ولی همان بحث شهرهای کوچک باعث شد نتوانند اکثریت مطلق را در مجلس پنجم داشته باشند. البته اقلیت پرقدرتی بودند و توانستند به سیاست های دولت آقای خاتمی کمک کنند. در شورای شهر هم این موضوع خودش را نشان داد و باعث شد خیلی از شوراهایی شهر را آن رقیب ببرد. علتش آن است که در انسجام انتخابات حداقلی، آنطرفی ها مسلط می توانند عمل کنند و راحت تر سیستم را منسجم می کنند. به نظر من انتخابات مجلس، پروژة ساده ای نیست. اینگونه نیست که بگویند ما بردیم و تمام است. آیت الله چطور؟ ایشان برای ریاست مجلس خبرگان اقدام می کنند؟ ایشان که اعلام آمادگی کردند که در انتخابات شرکت می کنند. اما اینکه ایشان کاندیدای ریاست مجلس خبرگان بشوند، برای بعد از انتخابات است. باید دید فضای مجلس خبرگان چگونه است.