نگاه ایران/فرشته رضایی روزنامه نگار یادش به خیر؛ جمعه ها پیچ رادیو را می چرخاندم. مرحوم «منوچهر نوذری» با آن صدای دل انگیز پایانِ برنامه صبح جمعه با شما می خواند «زحق توفیق خدمات خواستم دل گفت پنهانی/ چه توفیقی ازین بهتر که خلقی را بخندانی» برنامه ای طنز که هم انتقادی بود و هم خلقی را خندان و شادان به استقبال روز جمعه می برد. اما  میان این خندان تا خنداندن های دیگر حکایت میان ماه من تا ماه گردون است...آنجا که سرپرست سابق شهرداری رشت در نامه ای به خود از خود تقاضای یک منزل سازمانی را می کند. این ماجرا حالا یک هفته است در شبکه های اجتماعی هم رسانی می شود و مایه خنده اهالی رسانه و شهروندان شده است. کانال ها و سایت های بسیاری این را بازنشر داده اند و ماجرا تا صفحه طنز پرمخاطب روزنامه قانون هم کشیده شده است. البته در انجام چنین پدیده ای سرپرست سابق شهرداری رشت که هم زمان معاون حمل ونقل شهرداری رشت هم بوده است این نامه را طبق روال سازمانی دانسته و نگارش آن را از سوی همکاران خود اعلام کرده است که باید خطاب به بالاترین مرجع سازمانی می نوشته اند. بااین حال چون امضای درخواست کننده و فرد مورد خطابِ تقاضانامه یکی بوده است، عاملی برای شوخی و مطایبه شده است. اشاره وی در مصاحبه بعدی اش با صداوسیمای گیلان به ماده 3 قانون شهرداری هاست که شهرداری ها ملزم به تهیه مسکن برای شهردار منتخب هستند. اما ایشان همچنان که توپ را به زمین همکاران زیرمجموعه خود انداخته و گویی نامه مورداشاره را اصلاً نخوانده امضا کرده است! ادعا می کند: حکایت اش مانند ضرب المثل «آش نخورده و دهان سوخته است. » البته از آن سوی دیگر ماجرا مدیرکل بازرسی گیلان طی مصاحبه ای اعلام کرده است که  عمل سرپرست سابق شهرداری قبیح بوده است و جلوی امتیاز واگذاری این خانه را به وی گرفته ایم. هرچند که به تعبیر سرپرست سابق شهرداری، ایشان آش نخورده اند، اما دهان همه ما گیلانی ها و رشتی ها سوخته است. همین که از خیلی استان ها به ما مراجعه می کنند و صحت این نامه را از ما می پرسند و قهقهه سر می دهند همین عاملی برای سوختن دهان همه ماست. اینجاست که باید گفت «وقتی از شایسته سالاری حرف می زنیم دقیقا از چه حرف می زنیم» و فکرمان می رود سمت هزاران جوان تحصیل کرده در رشته معماری و شهرسازی که یا بیکارند یا فرم های استخدام شهرداری ها را پرکرده و در انتظار قبولی و شغل اند. اینکه کسی پس ازاین خطای آشکار و بزرگ قصورات را بر عهده همکاران و خصوصاً رسانه ها گذاشته و بخواهد که مسئولین به «ولنگاری فضای مجازی» رسیدگی کنند، جای تعجب است. اینکه ایشان اقدام –به زعم خود- قانونی را «محرمانه» می خواند هم عجیب است. شاید در مقابل چنین خطاهایی که ممکن است این فقط یک نمونه از ده ها مورد باشد راهی جز خندیدن برای ما نمانده باشد. اینکه مدیری به جای عذرخواهی از افکار عمومی و پذیرش اشتباه خود حتی جامعه مقابل را متهم کند و نداند که باید از افکار عمومی به خاطر گذشتن از این خطای بزرگ که خانه سازمانی را-به فرض درست بودن- خود هم انتخاب می کند در کدام نقطه از شهر باشد، فقط خندیده اند، حتی تشکر هم بکند. این شاید تلنگری برای شهردار جدید و باتجربه شهر رشت باشد که اقدامی برای وضعیت سازمانی و شایسته سالاری و چابک سازی مجموعه شهرداری رشت کند تا با سرعت و دقت بهتری برنامه های توسعه ای رشت را به پیش ببرد.  رشت هم اکنون نیازمند توسعه و پیشرفت در مسیر شهرهای خلاق جهان است. لازم است ایشان غرور بومی و احساس یاس از عقب ماندگی شهروندان را ترمیم کند تا این بار افکار عمومی به رشت زیبا «لبخندی» فاتحانه بزنند. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.