نگاه ایران/ مهدیه عطایی: اکران ویژه «کایه دو فیلم» اثر میلاد ثابت کار، فیلم ساز جوان رشتی با حضور عوامل فیلم و با همراهی ویژه هوشنگ گلمکانی و بهزاد عشقی، به همراه جلسه نقد و بررسی این اثر عصر پنجشنبه (سیزدهم مهرماه) در سالن رحمدل مجتمع فرهنگی خاتم الانبیا برگزار شد. «کایه دو فیلم»، روایتگر سرگذشت یک همکاری گسترده ی مطبوعاتی است. این فیلم ساخته ی میلاد ثابت کار، فارغ التحصیل رشته ی سینما از دانشگاه هنر تهران است که از سال 91 استارت ساختن مستندی درباره ی مجله ی موردعلاقه اش را زد. «کایه دو فیلم» در سال 95 در گروه هنر و تجربه انتشار یافت. فیلم با جملاتی از هوشنگ گلمکانی شروع می شود که هدف این مجله را زنده نگه داشتن عشق به سینما می نامند. کارگردان ها و منتقدین سینما، از کیومرث پوراحمد، مسعود کیمیایی، کیانوش عیاری و فریدون جیرانی تا حسین معززی نیا و نیما حسنی نسب و فرهاد توحیدی در این فیلم راویان شکل گیری مجله « فیلم» از سال 61 هستند. سه گانه ی هوشنگ گلمکانی، مسعود مهرابی و عباس یاری که سخنوران این مستند معتقدند این همکاری سه نفره علی رغم تفاوت های شخصیتی شان از معجزاتی است که در ایران اتفاق می افتد و سه دهه به طول می انجامد. فرهاد توحیدی می گوید مجله «فیلم» تبدیل به یک نهاد فرهنگی شده بود. عیاری می گوید: مداومت و همراهی در این مجله به مدت ربع قرن شگفت انگیز است. مهرابی می گوید: ما در دل شرایط بودیم،شرایط را به وجود می آوردیم و گاهی خود شرایط بودیم. جیرانی اضافه می کند: مجله «ستاره سینما» در سال 32 و مجله «فیلم» در سال 61 محصول شرایط ملتهب سیاسی بودند که جوان های دل زده را برای رهایی از آن فضا به سوی سینما کشاند. عصر روز پنجشنبه 13 مهرماه، در مجتمع فرهنگی خاتم الانبیا و به بهانه ی اکران ویژه این مستند توسط گروه هنر و تجربه، هوشنگ گلمکانی و میلاد ثابت کار همچنین بهزاد عشقی مهمان دوستداران سینما و مجله «فیلم» در رشت بودند. نقد شکستن نیست، درست کردن است فیروز فاضلی، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی گیلان در این نشست با تفکیک نقد از کژتابی گفت: نقد شکستن دیگران نیست بلکه درست کردن است. او با اشاره به ویژگی های نقاد تأکید کرد ارزش گذاری و نقد برای پویایی جامعه ضروری است. هوشنگ گلمکانی در این مراسم اشاره کرد که با مدل کلاسیک این مستند موافق نبوده است. او از عبارت سرهای سخنگو برای مدل این مستند استفاده کرد و به مقاومت بدنه ی مجله از ساخت این مستند گفت. او بیان کرد که فیلمی این چنانی باید با حال و هوای خود فیلم ساز همراه باشد نه تعریف یک رویداد تاریخی. گلمکانی ادامه داد: وقتی دنیای فیلم ساز مخلوط با فیلم نشود از منظر یک سند اطلاعاتی می توان به آن ایراد واقع کرد و صد در صد ناقص است. او ثابت کار را در فیلم غایب می داند و نقش او را راوی معرفی می کند. او ادامه داد اگر جنبه هنری مدنظر نبود می شد یک کتاب و مقاله نوشت. او اصلی ترین انتقاد به این فیلم را توجه نکردن به مخاطبینی دانست که عاشق این مجله بودند و این فرق بزرگ مجله «فیلم» با سایر مجلات است. بهزاد عشقی، منتقد سینما از سال 68 تابه حال هرماه در مجله «فیلم» نوشته است در بازگویی تاریخی این اثر تأکید کرد که روایت کاملی نبوده است. گلایه از فقر آرشیو در ایران میلاد ثابت کار، فیلم ساز جوان و رشتی این فیلم گفت که انتخابش بر مبنای سلیقه نبوده است. او تأکید کرد چون فیلم به عنوان اولین اثر در این خصوص بوده است با نگاهی به یک فیلم مرجع آن را پرداخته است. او از فقر آرشیو در ایران گلایه کرد و آن را مربوط به نامحرم دیدن دوربین در فرهنگ ما تا مدت ها معرفی کرد. گلمکانی در این نشست به نظر برخی درباره افت این مجله ی سینمایی اشاره کرد و گفت: مجله با عشق و شور و علاقه ی اولین شماره تولید می شود و آن ها که میگویند افت کرده است تغییرات خود را لحاظ نمی کنند.