سید رضا سید دانش فعال فرهنگی و رسانه ای اولین گل جهان که شکفت ، نام تو را گفته بود . اولین زبان که از عشق گفت ، نام تو را شکفته بود . از تو بود ، که زیبا شد ، آغاز و انجام هر شکفتن و هر گفتن . تو بودی که از سنگ تا ستاره ، از ماه ، تا ماهی ، مهر خداوند را ، با دست های باران ، باراندی . تو بودی : که عشق گفت : « - با تو ، می مانم ! » و ماند ! امید گفت : « - با نام تو ، روشن می شوم ! » و شد ... ! تو بودی که : واژه ی « ولایت » را ، خلعت آغاز بخشیدی ، و خلقت ، از خاک تا افلاک ، شکرانه ی شیرین « مولا » شدنت را ، به نمازی ابدی ایستاد ! اکنون ، نگاه که می کنیم : جهان ، تنها یک بهار دارد ؛ بهاری که در سایه سار همای رحمت تو ، ما را به ضیافت نور و نوا و نیلوفر و باران ، میهمان می کند ؛ بهاری که در دست های ناتوان ، سیب سرخ برکت می گذارد ؛ بهاری که ، کودکان همیشه تنها مانده را ، در چمنزار امن مهربانی اش ، پناه می دهد و می نوازد . مولای من ! از تو گفتن و از تو سرودن را ، به من بیاموز !