نگاه ایران/پدرام حسنی «گزارشگر:بزرگ شدی می خوای چیکاره بشی؟ کودک کار:می خوام آشغالا رو جمع کنم گزارشگر:یه آرزوی بزرگ کن کودک کار:آرزو؟آرزو چی هست؟» این مصاحبه ی کوتاه یک گزارشکر با یک کودک کار است؛چند بار دیدمش و هر بار بیشتر خشمگین و غمگین شدم و با خود گفتم لااقل سکوت نکن... ویدئو را در لینک پایین مشاهده کنید [video width="480" height="270" mp4="https://negahiran.ir/wp-content/uploads/2017/07/آرزوی-کودک-کار.mp4"][/video] واژه؛ گاهی بعضی واژه ها برای بعضی ها ناشناخته اند. گویی تابه حال آن را نشنیده اند و معنی اش را نیز نمی دانند. این حکایت اما برای کودکان کار سرزمین من با واژه ی آرزو صدق می کند. کودکانی که میان نظم ماشین وار جامعه و بینابین چرخ دنده های یک سیستم له می شوند و آرزوهای نداشته شان را به فراموشی می سپارند. کودکی که سقف شغل آینده اش در رؤیایش تصور  جمع آوری زباله است. با خنده می گوید:«بزرگ شدم می خوام آشغال جمع کنم.» دردناک است و خطرناک. با دیدن این فیلم یاد یک خاطره نیز افتادم؛ نزدیک نوروز بود سر چهارراه بودم و منتظر تاکسی، دیدم چندنفری شان چیزی دست گرفته اند و می فروشند. دقت که کردم فهمیدم بالن آرزوهاست. به خاطر نزدیک بودن به چهارشنبه سوری می فروختند. در دل گفتم کودکان سرزمین من را بنگر که آرزوهایشان را می فروشند. بنگر که چگونه با دیدن یک ماشین گران قیمت همگی به سمت آن هجوم می برند تا آرزوهای خودشان را به صاحب ماشین بفروشند تا به فرزندش بدهد. آرزوی فردایشان را می فروشند تا مخارج امروزشان را بدهند. حال که فکر می کنم درمی یابم این قصه ی تلخ جامعه ی ماست. جامعه ای که یک عده آرزو را یا به کلی نمی دانند چیست یا آن را سر چهارراه های بدبختی شان به آینده ی کودکانی که فرصت ساختن آینده شان را دارند می فروشند. کودکانی که بعضی شان دچار ضعف جسمی اند و باید تحت درمان قرار گیرند اما هرکدامشان ازبهر مشکلی درگیر جبر روزگار شده و تن به کار کردن در این سن داده اند. کودکانی که با گرمای اگزوز ماشین ها پاهایشان را گرم نگه می دارند. به نظر می رسد این مشکل هرروز بزرگ تر خواهد شد و هرچه فاصله ی طبقاتی جامعه بیشتر شود بر تعداد کودکان کار افزوده خواهد شد اما شاید بتوان با مدیریت٬ توجه سازمان های مربوطه و کارگروه هایی برای بهبود این مشکل راهی را گشود تا این کودکان نیز به آرزوهایشان فکر کنند و لااقل اگر واقعیت شیرینی پیش رویشان نمی بینند رویای شیرینی را ترسیم کنند و از حداقل های زندگی بهره مند شوند. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تائید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.