نگاه ایران:ادبیات پارسی سرشار از مثل و کنایه های نغز است، چرا که ما ایرانی ها از روزگاران قدیم عادت کرده ایم بنابر ملاحظات پیرامونی از هر نوع و جنس اش، حرف های مان را به جای آنکه صریح و بی پرده بگوییم و هزینه های آن را متحمل شویم، با استفاده از تعابیر نغز و گاه کنایه های گزنده، حرف و سخن خود را به گوش مخاطب بیرونی برسانیم، عادت دیرینی که با لحاظ ساختارهای اجتماعی، سیاسی ، مذهبی و ... جامعه ما  از دیرباز تاکنون شاید نتوان چندان به آن خرده گرفت اما این روزها در صحنه سیاسی هزینه های این سبک گفتارورزی و حواشی مترتب بر آن می تواند سنگین و آسیب زا باشد. به گزارش خرداد؛ شاید این اسباب کنایه گویی سیاستمداران ما را بد عادت کرده و آنان ترغیب شده اند که به جای گفت و گوهای رو در رو و بیان انتقادات و گلایه ها در پس پرده، از این ابزار بهره جسته و در عیان به یکدیگر کنایه زده و متلک بیاندازند و هزینه های آن را اندک و قابل رفع و رجوع فرض کنند اما افراط در این وضعیت این روزها بازخوردهای ناخوشایندی در داخل و بی گمان در نگاه ناضر بیرونی و خارجی خواهد داشت. تعارف که نداریم این روزها رئیس جمهوری هر از گاهی طرف مقابل را نواخته و در لفافه کنایه می زند، لفافه ای که هر چند صریح نیست اما تلویح نزدیک به تصریح است و همگان منظور رئیس جمهوری از آن نهاد و مجموعه را می فهمند و از طرف دیگر به عنوان مثال فرمانده سپاه همین امروز تنها از رئیس جمهوری نام نبرد اما کدها و کنایه هایی که در سخنان وی مشخص بود، به خوبی پاسخی بود به سخنان رئیس جمهوری. همین اتفاق در جریان پسا حمله موشکی رخ داد و بر سر این که چه نهاد و مجموعه ای  دستورات را داده و تمهیدات حمله را مهیا کرده همین بگو و مگوهای پینگ پنگی برقرار بود. قبل ترش در ماجرای سخنان روحانی در خصوص مبنای حکومت داری و پاسخ های آیات مکارم و جنتی و سپس آیت الله یزدی و ... در واقع این دست از جدل های پرکنایه تریبونی این روزها میان دولت مردان و نهادهای حکومتی بسیار زیاد شده و روند پرشتابی گرفته است و نوع نابهنجار و عجیب آن هم در سخنان یک مداح در مراسم عید فطر تبلور داشت. بگو و مگوهایی که دو قطبی مقامات انتخابی و انتصابی را در اذهان تداعی و ناگفته پیداست که چه انشقاق ناخوشایندی در افکار عمومی ایجاد و چون گسل در ساختار واحد جامعه خواهد بود. اینکه بنابر ملاحظاتی مقامات از یکدیگر نام نبرده و در لفافه کنایه های خود را مبذول دارند، شاید به خودی خود بد نباشد اما این حجم و در این میزان آن بی گمان خوب و سازنده نبوده و هزینه های بسیاری بر آن مترتب است. اولین ضرر و زیان آن، این است که در افواه عمومی و در نگاه ناظر بیرونی این دست بگو و مگوها به معنای اختلافات ریشه ای در میان اضلاع و اجزای مختلف حکومت ارزیابی شده و در این بحبوحه حساس تحولات منطقه ای بی گمان ارائه چنین تصویری آنهم پس از موفقیت بزرگ در انتخابات به هیچ روی خوشایند نبوده و سرمایه حاصله از این رخداد بزرگ را به ثمن بخس می سوزاند. دومین نکته مهم آنست که با بیان انتقادات تند و گزنده از پشت تریبون و در منظر افکار عمومی، برای مردم چنین استنباطی ایجاد خواهد شد که مسئولان از حل و فصل اختلافات در پشت پرده و در گفت و گوهای معمول و متداول میان مسئولان عاجز مانده اند، که دست به این قسم رفتارورزی می زنند که این نکته هم پیام ناخوشایندی را به افکار عمومی و ناظران بیرونی متبادر خواهد کرد. معنای این سبک از گفتارها آنست که یا اختلافات آنقدر سترگ شده که نمی شود آن را در پشت پرده حل کرد یا آنکه از اساس مسئولان تمایلی به گفت و گو و همفکری و همنوایی خارج از صحنه عیان بیرونی ندارندو بدان اعتنا و التفاتی ندارند که هر دوی این موارد هزینه ساز است و این هزینه سازی نیاز به شرح و بسط و تفصیل ندارد. چه خوبست که مسئولان بی تعارف رو به روی هم نشسته و اگر انتقاد و نقدی بر یکدیگر دارند، آن را در جلسات لازم و ضروری بزرگان نظام مطرح و حل و فصل کنند یا آنکه اگر انتقادی به طرف مقابل دارند، بی پرده موارد انتقادی را مطرح سازند، بی گمان با گذشت 38 سال از انقلاب و خلق حماسه هایی چون انتخابات اخیر هم کشور به ثبات و استقرار مطلوب رسیده و هم مردم ظرفیت بالای خود را برای درک موضوعات و تشخیص سره از ناسره را دارندو بیان صریح انتقادات بسیار کم هزینه تر از آنست که با این نگرش های فرسایشی و بگو و مگوهای در لفافه استخوان لای زخم پیشرفته و طیفی از هواداران و حامیان را هم به برداشت های انحرافی رهنمون کنیم، همانند آنچه در روز قدس رخ داد. به هر تقدیر وقتی ساختار ما از ثبات برخوردار است و البته دشمن نیز در کمین نشسته و مسئولان نیز مشرف و آگاه به مسائل هستند،این قسم از رفتارها توجیه پذیر نیست و  این دست از حاشیه پردازی های نالازم جز ضربه به کیان کشور هیچ سود و ثمری نخواهد داشت.