نگاه ایران/پدرام حسنی فوتبال برای من با بازیکنانی خوش تیپ با موهایی بلند معنا گرفت. زمانی که فوتبال تنها فوتبال نبود. نه برای تماشاگران نه برای بازیکنان؛ فوتبالی که ما دیدیم استادیوم های مه گرفته ی ایتالیا بود و اشک های ستارگان آرژانتین وقتی که از جام جهانی ۲۰۰۲ حذف شدند. نسلی که آرمان داشت و برای «تیم» می جنگید و برای پیروزی جانانه تلاش می کرد. ستارگان نسل رمانتیک فوتبال جهان مانند پائولو مالدینی از میلان، خاویر زانتی از اینتر، آلساندرو دل پیرو از یوونتوس، کارلوس پویول از بارسلونا٬ استیون جرارد از لیورپول و فرانچسکو توتی از باشگاه رم هرکدامشان نماد تیمشان بودند. فرانچسکو توتی بازمانده ی این نسل بود. بازمانده ی نسلی که فوتبال را زندگی کرد نه تجارت. فرانچسکو توتی، ستاره ایتالیایی و باتجربه رم با حضور در دیدار برابر جنوا برای آخرین بار در مستطیل سبز حاضر شد. توتی که یکشنبه شب و بعد از حدود 25 سال برای آخرین بار مقابل جنوا با لباس جالوروسی به میدان رفت چند سال قبل در پاسخ به سوال چرایی پاسخ منفی به تیم های بزرگ دنیا مانند یونتوس، رئال، بارسا، منچستر و... گفته بود: به ما در مدرسه آموخته اند که خانواده مهم ترین چیز است. وقتی خانواده ی فقیری دارید، نباید آن را رها کنید تا با پولدارها زندگی کنید. «شمشیر مقدس رم» 25 سال در این شهر فوتبال که نه زندگی کرد تا دومین گلزن تاریخ سری  Aلقب بگیرد و به بهترین گلزن همه ادوار رم تبدیل شود. توتی را همیشه این گونه به خاطر می آورم: گاهی عصبانی و غیرقابل پیش بینی اما محکم مانند یک گلادیاتور و به معنای واقعی کلمه متعصب و پر از پشتکار. حتی زمانی که دچار یک مصدومیت سخت در سال ۲۰۰۶ شد دوباره بازگشت. همراه تیم ملی ایتالیا به آلمان رفت و کنار تیم قهرمان جام جهانی شد. البته با موهایی کوتاه که برایمان دوست داشتنی نبود. چون نماد آتزوری ها برایمان موهای بلندشان بود و استایل استانداردشان؛ کسانی که گویی ستارگان شبکه ی مد بودند نه فوتبالیست. هر چند چشمان توتی و هوادارانش در آخرین بازی او لبریز از اشک بود اما  فراموش نمی کنیم که هر آغازی پایانی دارد و هر پایانی آغازی؛ شاید خیلی دور نباشد کاپیتان را در لباس مربیگری کنار زمین ببینیم که همچنان استوار و متعصب فریاد می زند و برای پیروزی تیمش می جنگد.