بهنام ربیع زاده این روزها که  چیزی به ۲۹ اردیبهشت نمانده است وقتی به میان دلسوزان و حامیان اداره کشور به شیوه عقلانی می روی همه از عدم وجود شور و نشاط انتخاباتی سخن می گویند. همه مرددند و می پرسند «آیا مردم مشارکت خواهند کرد؟» همه می دانند که عدم حضور مردم یعنی بازگشت به دوره تاریک ۸ ساله. همه از سختی های آن دوره حرف می زنند و رهایی از بازگشت دوباره  آن را مشارکت حداکثری می دانند. نق می زنند و حرص می خورند که چرا فضای انتخاباتی سرد است؟چرا کسی کاری نمی کند؟ چرا مردم را آگاه نمی کنیم؟و ده ها پرسش دیگر. همه ما یک پایمان را روی دیگر می اندازیم و روزنامه می خوانیم و به گوشی های مان نگاه می کنیم و از اظهار نظرهای تاج زاده و خاتمی و عبدالله نوری و .... دیگران می گوییم و تحسینشان می کنیم! در واقع ما وقتمان را هدر می دهیم و گویی منتظر دیگرانیم که بیایند و شور و موج انتخاباتی ایجاد کنند! بیایند و با سخنرانی های آن چنانی فضا را به سمت نشاط انتخاباتی ببرند! اما از خود نمی پرسیم که مگر چند نفر از سخنرانی های این چنینی استقبال می کنند. بله  سخنرانی ها و متینگ ها و شعار دادن ها و ... هم کارکرد خودش را دارد اما از خود بپرسیم که خودمان برای ایجاد فضای نشاط انتخاباتی چه برنامه ایی داریم و چه کرده ایم؟. کدام یک از ما تصاویر روحانی را بر شیشه خودروهایمان چسبانده ایم؟ کدام مان عکس های کسی که کشور را به مسیر عقلانیت برگرداند را به شیشه و درب منازلمان نصب کرده ایم؟ چه تعداد از ما به صورت جمعی و چندنفره به میان مردم رفته و از روحانی و اقدامات مفید دولت حرف زده و تصاویر کاندیدایمان را به آنها داده ایم که در فروشگاه ها و کارگاه ها و ... بچسبانند؟ اصلاً خودمان چقدر از مچ بند و شال و لباس بنفش که رنگ تبلیغاتی روحانی است استفاده می کنیم و روبانش را بر آنتن خودروها و دستگیره درب مغازه ها و دفاترمان آویزان کرده ایم؟ بگویید راههای  ایجاد نشاط انتخاباتی  چه چیزهایی است و ما چه کرده ایم  ؟ همراه عزیز! همه ی ما خطر را حس می کنیم. خب اگر چنین است چرا به صورت جدی و سریع اقدام نمی کنیم؟ دوستان من! زمان را برای تجزیه تحلیل در مکان های سیاسی و ستادها هدر ندهیم  . خیلی ها هستند که می خواهند به ما کمک کنند. بسیاری منتظرند که به دیدارشان برویم. اگر وظیفه ما حفظ نظام اداره کشور بر مدار عقلانیت است پس باید که این چند روزه سخت بکوشیم. دسته های چندنفره تشکیل دهیم و به سطح شهر و روستا برویم. باید درخت امید واقعی را آبیاری کنیم تا امید واهی قد علم نکند. قرارهای روزانه و شبانه بگذاریم و مسیرهایی را مشخص کنیم و پای حرف ها بنشینیم و حرف های مان را بزنیم. زمان به سرعت می گذرد و اگر نجنبیم مطمئن باشیم که پشیمانی درو می کنیم. بنابراین از همی نالان باید استارت این کار را بزنیم حتی یک ساعت بعد هم دیر است. من همین الانمی روم که تصاویر روحانی و شال و روبان بنفش تهیه کنم تا به کمک چند نفر که با هم هماهنگ شده ایم  به میان مردم برویم. ما دیگر نمی نشینیم شما هم ننشی. تا بعد با آرامش بنشینیم و استراحت کنیم و در بحث هایمان دولت را نقد نماییم.