نگاه ایران/گروه سیاسی:  مردم رشت در چهارمین انتخابات شورای شهر بدین نیت پای صندوق های رای رفتند تا با انتخاب خود خاطرات تلخ گذشته و اتفاقات رخ داده در شورای دور سوم را برای همیشه از ذهن تاریخی شهر محو کنند، اما متاسفانه شورای دور چهارم با وجود تمام عملکردهای خوب و بد، سنت جدیدی را بنا نهاد که نه با معیارهای عقلانی و تفکر توسعه همسو بود نه با ارزش های اخلاقی، دینی و رفتار شورایی همخوانی داشت. سنت جدید شورای چهارم باید در جلسات هفتگی شورا دنبال گرفت؛ جایی که با حضور جمعی اعضا قرار است به مسائل و مشکلات شهر رسیدگی و برنامه ها و سیاست های شهر مورد بحث و بررسی قرار بگیرد. اما متاسفانه در سال گذشته بارها و بارها شاهد بودیم که تریبون شورا در نطق های پیش از دستور به جای طرح مسئله، به محلی برای اتهام زنی ها و ترور  شخصیت شهردار شهر از طریق ادبیاتی سخیف تبدیل شده است. اگر به این صداهای ناهماهنگ با اصول توسعه و به دور از عقلانیت از سوی برخی از اعضای شورا توجه کنیم که نقشی جز کند شدن سرعت رشت در مسیر توسعه نداشت، خواهیم دید که این جنجال ها به نام انتقاد به جای محوریت قرار دادن اندیشه ها، تئوری و برنامه های توسعه، شخص خود شهردار را مورد هدف قرار داده است؛ بدین معنا که مسئله، برنامه ها و عملکرد شهر نیست بلکه حضور یک شخص است که با سلایق شخصی عده ای همخوانی ندارد. برای آشنایی با این صداهای ناهماهنگ با گفتمان عقلانیت توسعه بد نیست به بعضی از مواضع این افراد اشاره کنیم تا مشخص شود که هر یک چه تعارضی با شاخص های عقلانیت دارند: -«آقای ...حضور داشتند که یک روز در یک هتل که کمیسیون فرهنگی جلسه داشت، شهردار هفتاد هزار تومان آبمیوه خورد». -«ایشان (شخص شهردار) تعادل روحی و روانی ندارند». -«یا من مریض هستم یا آقای ثابت قدم. به خاطر اینکه این قضیه ثابت شود، بارها درخواست روانشناس کرده ام اما کسی اجابت نکرد». - «شهردار نسبت به زیر دستان با بی احترامی صحبت می کند و درشهرداری هر روز تهاتر انجام می شود. چه چیزی از جان شهرداری می خواهید مگر چیزی از شهرداری باقی مانده است؟ حقوق کارگران را نداده اید، روز رشت بخورد توی سرت». - «از جناب عالی به عنوان عالی ترین مقام اجرایی استان، استدعا دارم دستور فرمایید، بسترهای لازم برای معرفی شهردار رشت به یک پزشک متخصص را فراهم نمایند تا امنیت روانی و اخلاقی و سرمایه شهروندان رشتی بیش از آسیب نبیند.» نمونه های اینچنین که برآمده از ادبیات ضدتوسعه و غیر فرهنگی است به حدی زیاد است که ذکر همه آنها از حوصله بحث خارج است و البته نمونه هایی هم هست که بازگویی آنها به دلیل معذوریت های اخلاقی امکانپذیر نیست؛ اما آنچه از این اظهارات برمی آید، زیرسوال رفتن شانیت شورا و به بازی گرفتن شخصیت شهروند و شهری است که به عنوان شهر فرهنگ شهرت دارد. البته این ادبیات غیر فرهنگی و سخیف که محصول عدم بلوغ و عقلانیت سیاسی است، تنها به جلسات شورا ختم نمی شد بلکه توسط مخالفان توسعه به سطح رسانه ها هم کشیده شد و در قالب مصاحبه های متعدد و بیانیه های منحصر به فرد، شهر را تبدیل به سوژه های داغ خبری حتی برای رسانه های خارج از استان کرد. متاسفانه وقتی تفکر توسعه وجود نداشته باشد و منافع عمومی اولویت شهر نباشد، فرهنگ خودی و غیرخودی در شهر پا می گیرد و به نوعی نگاه قومی و قبیله ای در فقدان عقلانیت شکل می گیرد که باعث شکاف در جامعه و عدم تعامل و نبود اهداف مشترک می شود. خلقیات قبیله ای می خواهد غیرخودی را حذف کند و کسی را که هم فکر او نیست از میان بردارد. تفکر استبدادی در این دسته از افراد باعث شده تحمل تنوع اندیشه در آنها نباشد و بی توجهی به علم، روش علمی و تفکر علمی، عدم درک واقعیت های جامعه وعدم تحول در شخصیت وفهم ناصحیح توسعه سیاسی و از همه مهمتر نداشتن شخصیت توسعه طلب از سری عواملی هستند که در توسعه نیافتگی ما نقش زیادی دارد. همه این رفتارها نه تنها باعث دلسردی شهروندان از نهادهای اجتماعی، بی میلی به مشارکت و سلب اعتماد نسبت به مدیریت شهری و تضعیف سرمایه اجتماعی می شود که از لازمه های دستیابی به توسعه است بلکه می تواند باعث تضعیف نظام و بی اعتمادی بخشی از جامعه شود. از سوی دیگر آلوده کردن فضا و ترویج بی ثباتی پیامدهای اقتصادی به شهر تحمیل خواهد کرد. هرگز سرمایه گذار بخش خصوصی حاضر نیست در شهری که ادبیات سیاسی اش در پارلمان شهری زبان کوچه و بازار است و شهردارش را هدف توهین ها واتهام زنی ها قرار می دهد، سرمایه گذاری کند. شهر برای دستیابی به توسعه بیش از آنکه نیاز به «قیصر» داشته باشد تا با توهین و تهدید ژست دفاع از شهر را بگیرد، نیاز به شخصیت توسعه طلب و اندیشه دارد تا رفتار او منجر به توسعه مسائل فرهنگی و ارتقای سطح فرهنگ شهروندی در بطن جامعه شود و به ارتقای مدنیت و انسان توسعه یافته ی مشارکت پذیر برسد. گفته می شود در جامعه توسعه یافته زمان سرمایه ای ارزشمند محسوب می شود و  انسان توسعه یافته بین ساعت هشت با هشت و یک دقیقه تفاوت قائل است. حال چنین جامعه ای را با شهر ما رشت مقایسه کنید که در سال گذشته  میزان زیادی از وقت و انرژی خود را جهت نزاع های سیاسی و ترور شخصیت شهردارش هدر داد؛ زمانی که می توانست جهت تحقق گفتمان عقلانی و حل مشکلات ریشه ای و نیازهای شهر صرف شود. در چنین فضای آلوده و ناآرامی که پر از لرزه و پس لرزه است، پارلمان شهری به گسلی شباهت دارد که بنای توسعه شهر روی آن بنا شده است. اما برای اینکه رشت برای همیشه خیالش از این گسل راحت باشد، تنها راه انتخاب عقلانی افرادی است که از شخصیت توسعه طلب و اندیشه برخوردارند و می توانند با دانش و تخصص و بلوغ سیاسی خود پارلمان شهری را بستری برای از میان برداشتن موانع توسعه تبدیل کنند نه اینکه با عقاید سلیقه ای خود به مانع توسعه تبدیل شوند.