[caption id="attachment_10448" align="alignnone" width="119"] فرشته رضایی *[/caption] مهر سرآغاز دوستی هایی است که گاه تا آخر عمر به پایش می مانیم؛ قصه رفاقت ها، غم ها و شادی ها. قصه اولین روز مدرسه که از شوق حضور در تجربه ای اجتماعی، بدون کوله پشتی راهی اش شدم و چه می دانستم امروز من و همکلاسی های شلوغ و زیادم و کلاس های درسمان حالا به جامعه وارد شده و اکنون میز اشتغال و اقتصاد و اجتماعمان هم سهمی به اندازه همان نیمکت های چوبی چهار نفره دارد. که یعنی اگر چه اندک است، اما جا برای همه هست، اگر مهربان تر بنشینیم... قصه ی ما بچه های دهه ۶۰ حالا به خاطره ای بدل شده و باید در کتاب ها و اینترنت به «یاد» گذشته بیافتیم که زیر توپ و خمپاره بزرگ شدیم و آهنگ متن زندگیمان شده بود آژیرهای قرمز جنگ، که یعنی درس صلح و ثبات و پایداری مهم تر از هر چیزی است. برای ما که قلک های «تانکی»مان را پر می کردیم و برای رزمندگان می فرستادیم تا از سنگر مدارس، به سنگر مقاومت آن ها برسد. روزهای زیادی از زمانی که سر زنگ انشاء برای بچه هایی که به دقت گوش می سپردند تا ببینند با موضوع «آزاد» چه برای آن ها نوشته ام می گذرد. سطوری که شاید به شرایط زمانه نزدیک تر بود و هر چه شعار ها بیشتر، صدای کف و سوت بچه ها بیشتر. شادی ای که معلم با نمره ۲۰ تکمیلش می کرد. شاید فقط بلد بودم بنویسم، شاید فقط به درد همین کار می خوردم که از نظر معلم ریاضی و علوم شاگرد به درد نخوری بودم. به جای حل معادلات ریاضی و کشف تجربیات علوم و آزمایشگاه، به کشف رازهای نوشتن و جادوی کلمه می پرداختم. ذهنم خام بود و رویای زندگی را شبیه همان کلماتی که می خواندم و می نوشتم در سر داشتم. ماه مهر، هوای ملس گیلان و شوق زود تر نوشتن تکالیف، همه دست به دست هم می داد تا در وقت فراغت قصه ها و نشریاتی بخوانم که شاید سرآغاز فصلی جدید بود. ایام سپری شد... خانه های ویلایی چهره عوض کردند، ساختمان ها قد کشیدند و چند طبقه شدند، خیابان ها بزرگ شدند؛ همکلاسی ها هم. یکی دکتر شد، یکی مهندس، یکی معلم و یکی هم مثل سیمین در کودکی زندگی اش به پایان رسید... حالا می بینیم نسل ما چقدر با نسل امروزی متفاوت است. ما هر قدر قانع بودیم، نسل امروز مطالبه گر است. ما دلمان به «بوی ماه مدرسه» و «بازی های راه مدرسه» و «کارت آفرین» های معلم خوش بود و این ها دلشان به «تکنولوژی» و «پیشرفت» و «جوایز ریالی». هر چقدر ما بلد بودیم چطور بنویسیم، این ها بلندند چطور حرف بزنند تا حرفشان به کرسی بنشیند. ما ترکه های معلم را بی هیچ اعتراضی نوش جان می کردیم و این ها، بی هیچ ترکه ای حرف از حق و حقوق خود می زنند. چه خوب! نمی شود خرده گرفت. هر نسلی فرزند زمانه خویش است. همان طور که خیلی از ما عوض شده ایم و پشت این تغییر روزگاری را بهانه می کنیم که عاجز از گره زدن واقعیات زندگی با اخلاق بود. اما بعید می دانم هر چقدر هم عوض شده باشیم، اولین روز مدرسه، اولین معلم، اولین لوازم تحریر، و تمام اولین هایی را که داشته ایم فراموش کنیم. این نوشته به مناسبت آغاز ماه مهر است. باز هم باید به همشاگردی ها سلام بگوییم. من نوشته ام را به خانم «فرشته روشن شمال» که معلم کلاس اولم بود تقدیم می کنم. او که اولین بار درس املاء را از دستش ۱۹ گرفتم. چون بلد نبودم کلمه «پایان» را درست بنویسم. امید که هیچ یک از ما نتوانیم بر دوستی ها، مهربانی ها، و همدلی ها پایانی بنویسیم، اگر چه از نمره ما کم شود. *روزنامه نگار