نگاه ایران: تصور کنید میهمانی بسیار عزیز، فرهیخته و والامقام را دعوت کرده اید و برای او پذیرایی ویژه ای هم تدارک دیده اید. انواع غذاها و آشامیدنی های خوش طعم را همراه با یک سفره آرایی بسیار زیبا و بی نظیر آماده کرده اید و متواضعانه از او می خواهید کنار سفره تزئین شده بنشیند و هر آنچه را که دوست می دارد، میل کند و بیاشامد. او کنار سفره آماده ای که شما با رنج و مشقت و تلاش فراوان گسترانیده اید می نشیند اما بی هیچ تشکری شروع به خوردن می کند و حین خوردن نیزاستخوان های کباب دنده شاندیزی را درست مقابل دیدگان شما و به جای این که در گوشه بشقاب یا داخل ظرف زباله بریزد  به اطراف سفره یا روی فرش، زیر میز غذاخوری یا این گوشه و آن گوشه غذاخوری پرتاب کند و بپراکند و به نگاه های معنی دار و حتی در ادامه حتی به تذکر شفاهی شما هم وقعی نگذارد و با بی اعتنایی به کار خود ادامه دهد. در این حالت به شما به عنوان میزبان چه حالی دست می دهد؟ چگونه می توانید این توهین و بی حرمتی و بی ادبی را هضم و یا تحمل کنید و این رفتار را تاب آورید؟ اگراین رفتار زشت و ناپسند است – که قطعا چنین است - چرا خود ما همین رفتار و برخورد ناعادلانه و بی حرمتی را با طبیعتی که برای همه اهل عالم آفریده و تدارک شده است انجام می دهیم؟ طبیعت زیبا و بی نظیر خدای رحمت سفره ای است که برای بشر گسترانیده شده تا بی هیچ محدودیتی پذیرای ما باشد. همان طور که بارها و بارها هرگاه اراده کرده ایم برای گذران اوقات خوش به دل طبیعت مصفای آن پناه برده ایم، کنار چشمه های زلال و رودهای آن نشسته ایم و زیر سایه درختان سربه آسمان ساییده اش لختی را فارغ از قیل و قال زندگی روزمره آسوده بوده ایم. اگر کاری که میهمان ما با سفره ما می کند زشت است کاری که ما با سفره ای به گستره طبیعت می کنیم چیست؟ بپذیریم که زیانکاریم و صدمات و خسارات غیرقابل جبرانی به طبیعت اطراف مان وارد کرده و می کنیم و گاه مستحق نفرین طبیعت و مجازات الهی می شویم و چه بسا گاهی اوقات بعضی از اعمال مان خدا را هم شرمنده کند! پس بیاییم نه تنها در روز 13 که به «در» و «دشت» می زنیم پاسدار حرمت طبیعت باشیم که دست در دست هم دهیم و نهضت فراگیر پاک سازی طبیعت از زباله را پی ریزی کنیم. تا روزی که هیچ یک از هم میهنان طبیعت را آلوده نسازد می توان یک روز در ماه را صرف رفتن به دل طبیعت به قصد جمع آوری زباله های ریخته شده توسط همنوعان مان کنیم تا شاید به برکت این اقدام مشمول رحمت الهی شویم و گوشه ای از ناسپاسی های مان نیز جبران شود. در قرآن کریم (آیه 40 سوره نحل) آمده است: « هر که سپاسگزار باشد در حقیقت برای خویش سپاسگزار است و هر کس ناسپاسی کند همانا پروردگار من بی نیاز و کریم است.» مولای متقیان نیز در این باره می فرماید: «کمترین وظیفه در برابر نعمت دهنده آن است که با نعمتش مورد نافرمانی قرار نگیرد». و دست آخر این سخن امام حسن عسگری_ع پند آموز است که «قدر نعمت را نشناسد مگر سپاس گزار و شکر نعمت مگذارد مگر آن که قدر نعمت را بشناسد».