[caption id="attachment_356" align="alignright" width="143"] سام سکوتی بداغ[/caption] آزار و اذیت دیگران و اطرافیان معمولا از دوران مدرسه آغاز می شود و همیشه فرد و یا افرادی بوده اند که به دلیل قد، هیکل و جسارت و عوامل چندی دیگر که البته داشتن هیکلی بزرگ تر غالبا اصلی ترین دلیل آن است، دیگران را مورد آزار و شکنجه جسمی و روحی قرار می دادند و مدیران و کارکنان مدارس بیشترین دردسر خود را برخورد با چنین ناهنجاری هایی می دیدند. قلدری سایبری را توهین و تخریب فردی در گروه های مجازی و شبکه های اجتماعی، پخش شایعات در مورد افراد، محروم کردن فردی از حضور در گروه ها و شبکه های مجازی و تشویق دیگران به عدم توجه به فردی خاص تعریف کرده اند. قرنطینه مجازی علاوه بر تاثیرات مخرب بر روان فرد تحریم شده می تواند بر زندگی و شغل افراد هم اثرات زیان باری داشته باشد و به پیوست، جامعه را در دراز مدت دچار خسران و تباهی خواهد کرد که بهتر است امروز با علم به معایب و خطرات رفتار خود شیوه درست برخورد در شبکه های مجازی را فرا بگیریم. اما قلدری سایبری یک تفاوت بارز با قلدری فیزیکی در جامعه و مدرسه دارد که بسیار حایز اهمیت است و آنان که در محیط های مجازی سرانگشتان قَدَری دارند، در دوران مدرسه و بر کوی برزن هیکل های ریز و لاغر اندامی داشته اند و در ادبیات روان شناسی در حال جبران نقصان دوران نوجوانی هستند که بیشتر مورد آزاو اذیت بودند تا اینکه قدرت قلدری داشته باشند. با دقت در رفتارهای این افراد بیشتر آنان مورد تعرض دوستان و همکلاسی های تنومند خود قرار گرفته اند و عامل به دستورات یک همشاگردی زورگو بوده اند و امروز که دیگر برخورد ها فیزیکی و حضوری نیست از خجالت خود و دیگران در می آیند، خود را از زیر بار فشار روانی کوچک بودن نجات می دهند و دیگری را به سخره گرفته و یا اهانت می کنند تا جبران روزهای سخت مدرسه را تلافی کرده باشند. عقده حقارت (inferiority complex) در این افراد شکل گرفته است و جز با مراجعه به روان پزشک مشکل بتوان آنرا درمان کرد و از میان برداشت و برای حل این مشکل بهترین شیوه همان معاینات بالینی و معالجات تخصصی روان پزشکی است. البته این مشکل در جامعه ما چندان بزرگ نیست و به دلیل تازگی شبکه های اجتماعی و عدم آموزش این فضا در سطح مدارس شاید کمی طبیعی جلوه کند (اگرچه توهین هتک حرمت هرگز موضوع عادی نیست) تا زمانی که فرهنگ درست استفاده از شبکه های مجازی و ارتباطی شکل بگیرد و دیگر اینکه موضوع مورد اشاره اصلا عمومیت ندارد و چه بسیار افراد بزرگواری که علیرغم داشتن چثه کوچک آن میزان بزرگ هستند که جهانی لب به تحسین باز می کنند و چه بسیار تنومندانی که انسانیت را شرمنده کرده اند! روی سخن این وجیزه با همان چند مورد استثنایی است که همیشه وجود داشته اند و دارند و هرگز نمی توانند به قاعده پهلو بزنند و امیدواریم بتوانیم در با همفکری و همدلی تدبیر کنیم و به درمان آنان همت کنیم و مهم تر آینکه مسئولین باید فضای نقد را برای دلسوزان و منتقدین فراهم کنند تا آنان با ادبیاتی مناسب مشکلات را به سمع خوانندگان برسانند که اگر چنان نشود دیگرانی غیر متخصص با کمی شدت و حدت فضای جامعه را ملتهب می کنند و ادبیات شلم شوربا می شود. تا بتوانی، ز تلگرام، ای یار عزیز! دوری کن و در دامن ملت آویز! انسان مجازیند این نسناسان پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز! با پوزش از شاعر به دلیل دست بردن در شعر ایشان. نگاه ایران: انتشار اخبار و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می شود.